ขณะเธอกังวล..คนอื่น
ฉันแอบชื่นชมให้ ใจหนัก
ใจคงแหลก สักวัน  นั่นนัก
เขาคงหัก ใจได้ ดั่งพึง
...
ก่อนใจฉันจะแตก..ละเอียด
ฉันขอเจียดหัวใจ..สักครึ่ง
เป็นอนุสรณ์มิตรภาพ..ซาบซึ้ง
เก็บไว้หึงไว้หวง..ห่วงเธอ
.....
ปฏิพัฒน์

อันต้นไม้ต้นใดได้ยืนแห้ง
เอาน้ำรดหน้าแล้งยังไม่สาย
หากน้ำจิตน้ำใจใครมลาย
ก็คงคล้ายไม้ต้นตายคนเดียว

ฟ้ามีฝนหล่นหลั่งหยั่งสู่โลก
จึ่งเพิ่มสุขลดโศกโชคประเดี๋ยว
จะฝากฟ้าโปรยปรายอย่าหมายเทียว
ฤดูเลี้ยวฝนลดยากทดแทน

........................................


กลิ่นคำหอมหอมฟุ้งจรุงนาสา
รสวาจาน่ารักในหนักแน่น
นารีใดพิฆาตอาจเคืองแค้น
เข้าดินแดนทุกข์โศกเป็นโรคทรวง

อนึ่งน้องประมาณว่าอาทรเล่า
จึงคอยมองคนเหงาคอยเฝ้าห่วง
ขอราตรีนี้ไปในทั้งปวง
ให้รื่นรมย์สมห้วงรัตติกาล

สิริวตี

ลองรมย์รื่นไร้ร่างเพียงอย่างนี้
เริงฤดีดุจพรหมภิรมย์ประสาน
อดีตคือพ้นไปไกลเนิ่นนาน
อนาคตยังมิผ่านม่านนาที

ขอจงสุขตรงกลางอย่างรู้สึก
ด้วยหัวใจเต้นคึกอย่างถี่ถี่
เก็บความรักบางใครในปรานี
จะพบสุขพอดีแห่งวิญญาณ

สิริวตี

 ธมฺมเทสฺสี ปราภโว
เกลียดธรรมย่อมเสื่อมแน่ใช่แค่เอ่ย
ข้าพเจ้าใคร่ครวญดังเช่นเคย
หากละเลยลืมลงคงหม่นพลัน

ธรรมดาอันสามัญมนุษย์
ที่วิเศษวิสุทธิ์กว่าสัตว์นั่น
คือรู้ชั่วรู้ดีทุกวี่วัน
คือรู้ทันในเหตุผลของตนเอง

ธมฺมกาโม ภวํ โหติ
ใครเริ่มริตริตรองก็ต้องเก่ง
ใจยึดธรรมถูกหลักคือนักเลง
สู้เพื่อใจตนเองนั้นเก่งเกิน

น้อมพระธรรมพุทธศาสน์สุภาษิต
ให้รู้ทางรู้ทิศที่สรรเสริญ
บรรลุอาตมันพลันเผชิญ
โลกไร้ราคีเพลินเจริญนิรันดร์

สิริวตี

สาธุ พี่พรานไพร