ห่ม
.....
หยิบเอาฝันวันเก่ามาเป่าฝุ่น
มาเป่าอุ่นอีกหนแทนค้นหา
ค้นหาหมองของมันวันผ่านมา
มาผ่านพาเย็บปักซักอีกที
……
อีกทีลองตากลมเพื่อห่มจิต
มาห่มปิดรอยปะขณะนี้
ขณะแก่แลเก่าสะเหนามี
สะเหนาที่หุ้มตาเริ่มพร่าพราง
……..
เริ่มพร่าสีดีด่างกระจ่างหงอก
กระจ่างบอกริ้วบากบนผากกว้าง
หน้าผากย่นรอยยับลำดับวาง
ลำดับทางที่ตนเคยวนเตียน
………
วนในกรรมทำกินในถิ่นเก่า
ในถิ่นเปล่าถมปรับขยับเปลี่ยน
ขยับวาดคาดหวังยังวนเวียน
ยังวนเรียนเพียรรู้ในลู่รอย
………
ในรอยแย้มแต้มยิ้มเคยชิมเศร้า
เคยชิมเหงารันทดก่อนปลดปล่อย
ก่อนปล่อยเพลินเดินเฉยเคยรอคอย
เคยรอร้อยรักสะบั้นผูกขวั้นคืน
……….
ในวันคืนยืนอยู่มีรูแหว่ง
อุดรูแต่งรอยต่อพอถมตื้น
ให้ฝันถมห่มทับได้กลับยืน
ได้กลับชื่นอารมณ์ห่มหัวใจ.
.........
ปฏิพัฒน์ ไกรสุทธิ์
ภาพ/คำ
6 มิย.60