เรียงรายคำรำพันปั้นเป็นรูป
ครั้นโอภาสสาดลูบก็วูบไหว
เกิดภาพร่างกลางแสงที่แกว่งไกว
ครึกครื้นในลานโลกอันโยกคลอน

ตามบทบาทวาดวางระหว่างลู่
ครั้นเพ่งดูในนอกเหมือนหลอกหลอน
ติดเปลือกนอกหนาบางในต่างตอน
รอลอกล่อนกร่อนร่วงตามห้วงกาล

มณีฉาย

เฉกลำรุ้งเรื่อสายระบายสี
เมื่อสุรีย์โชนฉายประกายกล้า
เผาอณูน้ำสิ้นถิ่นนภา
รุ้งก็พร่าเลือนลงไม่คงนาน

ย่อมเกิดดับสลับอยู่ชั่วครู่ครั้ง
แล้วพ่ายพังตามวันวนผันผ่าน
สุข-ทุกข์เวียนบรรจบให้พบพาน
เพียงแค่รอแหลกลาญตามกาลพา