...คิดถึงเหลือเกิน...

คืนจันทร์เสี้ยวเกี่ยวใจให้คิดถึง
กาลครั้งหนึ่งสรวลเสสิเน่หา
แม้รู้สึกหลายอย่างดูบางตา
แต่เวลาผ่านไปยังไม่ลืม

ทำไมหนอนึกย้อนเหมือนตอนเริ่ม
คล้ายดั่งเพิ่มดวงจิตจริตปลื้ม
ความทรงจำกระซิบทรวงหยิบยืม
มาด่ำดื่มสร้อยศิลป์คล้องยินยล

หากแม้นมองจันทร์เสี้ยวมาเกี่ยวถ้อย
ใจก็คอยเหหันประพันธ์ผล
ความคิดถึงดึงใส่ใครอีกคน
น้ำตาหล่นอาบแก้มหยาดแย้มกานท์

คิดถึงไหมคิดถึงเคยพึ่งจิต
วาดนิมิตอักษรเป็นกลอนขาน
คิดถึงไหมไกลเกินมาเนิ่นนาน
ยังเขียนอ่านอยู่ไหมคนไกลกัน

คืนเดือนเสี้ยวเดียวดายมองปลายฟ้า
สุดแนวป่าหนาวลมโชยข่มขวัญ
ถักทอศิลป์รินมาสาระพัน
คิดถึงวันหยอกล้อถักทอใจ

หากแม้นถามความหวังคงดั่งเก่า
ที่สองเราสัญญาจะมาใหม่
ที่เมื่อจันทร์ส่องฉายประกายไพร
จะกลับไปเยือนศิลป์ถวิลเจอ

หากแต่คืนเสี้ยวจันทร์เมื่อหันส่อง
ความหม่นหมองอาบจิตคิดเสมอ
เมฆบดบังเลือนลบมิพบเธอ
น้ำตาเอ่อรำพึง..คิดถึงเหลือเกิน.

พิณจันทร์
๑๘ มิถุนายน ๒๕๖๑