รักสุดท้ายที่ปลายฟ้า

๏ ทิพย์สุดาลาวัลย์เจ้ากรรแสง
เนตรนัยช้ำก่ำแดงหทัยหวัง
ทุกข์ระทมขมจิตมิจีรัง
เลือนสลายคล้ายดั่งลมพัดทวน

ให้โศกศัลย์อาดูรเพิ่มพูนนัก
ด้วยเพียงรักหวาดหวั่นมาผันผวน
กระอักกระอวนกวนใจให้เรรวน
ช่างชี้ชวนให้เราเศร้าเหลือดี

เหตุอันใดใจเผลอละเมอล่อง
ราวดั่งต้องมนต์ปองจึงหมองศรี
ด้วยวจีคำหวานหว่านพาที
ทรวงข้านี้พองโตมโหราฬ

รักคนรอรอรักคนรักรอ
เพียรพะนอหทัยใจฉ่ำหวาน
พี่จากเรือนเดือนปิด..มิเบ่งบาน
จันทร์สว่างเนิ่นนานกลับตาลาย

ข่าวว่าพี่หนีหายมลายรัก
หรือข้าวปลาน้ำต้มผัก รสสลาย
อยู่กับเย้าเฝ้าถนอมพร้อมใจกาย
แม้นชีพวายรอรักท่านกลับเรือน

คำเขาลือถือตามความลำบาก
เพียงคำพูดต่อปากดูเสมือน
รักทรวงแม่แท้รักมิแชเชือน
ดุจตะวันคู่เดือนตามรอยวาง

จงมั่นใจในรักนะคนดี
รักเจ้านั้นทั้งชีวีมิเคยห่าง
อย่าได้ทุกข์โศกใจยามเดินทาง
เชื่อคำมั่นรักนางเพียงผู้เดียว

คำพี่มอบตอบร้อย..วลีรัก
น้องประจักษ์รู้ในสายใยเหนียว
มิเป็นไรน้องใจแกว่งประเดี๋ยวเดียว
พี่กลับมาพาน้องเที่ยวภูเขาทอง

อันเนื้อคู่รักจริงยิ่งฝึกฝน
ความเชื่อมันตัวตนคนทั้งสอง
อันความรักอย่าหูเบาควรเข้าตรอง
เพื่อประคองรักจิต..นิจนิรันดร์๚ะ๛

ณัฐสุรางค์
๑๔.๐๘.๒๕๖๑
รักสุดท้ายที่ปลายฟ้า
บทกวีดั่งมีชีวิต

	ผู้เขียน	หัวข้อ: รักสุดท้ายที่ปลายฟ้า (อ่าน 2940 ครั้ง)
0 สมาชิก และ 1 บุคคลทั่วไป กำลังดูหัวข้อนี้