เราจะก้าวข้ามไปอย่างไรกัน

เราจะก้าวข้ามไปอย่างไรเล่า
แท้คือทุกข์รุมเร้าอยู่ถ้วนทั่ว
ที่ระบาดต้องระวังระแวงตัว
มีไวรัสให้หวาดกลัวทุกตัวตน

โควิดแพร่กระจายขยายอำนาจ
เมษามาสกลับบ้านทีปีละหน
จำต้องอยู่อย่างทนอดและอดทน
คิดถึงแม่ต้องหมองหม่นไม่มีใคร

เงินชดเชยรายได้ไม่ง่ายนัก
เพียงห้าพันแทบกระอักจะคว้าไขว่
กรอกข้อมูลงานประจำทำอะไร
โดนเอไอมั่วเหตุเป็นเกษตรกร

ไม่มีงานไม่มีเงินแต่มีหนี้
ชีวิตทุกข์​ทวีกว่าแต่ก่อน
อย่าหวังว่าใครจะมาเอื้ออาทร
เงินชดเชยสักก้อนไม่ได้กิน

ยังต้องส่งดอกเบี้ย---ส่งเสียแม่
เมษานี้ย่ำแย่และแหว่งวิ่น
ไม่รู้อำนาจใดจะได้ยิน
มาดูแลทั่วถิ่นอย่างยุติธรรม​

เราจะก้าวข้ามไปอย่างไรแน่
หรือยอมให้ความพ่ายแพ้มาเหยียบย่ำ
หรือทนสู้อยู่ในคอกจนชอกช้ำ
ให้รู้จักรู้จำจนวางวาย

ว่าโลกเดิมใบเน่าของเรานี้
ยังคงมีความชำรุดเป็นหมุดหมาย
ให้รู้ว่าอำนาจและความตาย
ล้วนมาจากน้ำลายไม่ต่างกัน

สิริวตี
14  เมษายน​ 2563

 
 

โลกวันนี้เปลี่ยนไปแสนไกลแล้ว
เสียงเจี้ยวแจ้วของผู้คนชนสุขสันต์
หายไปแล้วต้องห่างระหว่างกัน
แต่ละวันทนอยู่บ้านเร้ารานทรวง

ให้อดทนรอหน่อยคอยห้าพัน
ถ้ารักกันช่วยชาติไทยงานใหญ่หลวง
สูโควิดโรคร้ายหายทั้วปวง
อย่าหลอกลวงชาวประชาพาซ้ำเติม

เราช่วยชาติชาติช่วยเราดูเฉาสิ้น
ต่างต้องดิ้นสู้ต่อไปใครจะเสริม
ดูแนวทางเห็นท่ามาอย่างเดิม
ให้พระเจิมเลขบ้านวานเอาชัย

โลกวันนี้เปลี่ยนไปใครจะแก้
อย่ารังแกประชาชนทนไม่ไหว
จะลุกฮือก่อการงานบรรลัย
ให้ทำใจเรื่องก้าวผ่านอีกนานนม

มนตรี  ประทุม(2)
๑๗ เม.ย.๖๓