ถึงทรามวัย
มองย้อนไป วันวาน เนิ่นนานมา
ช่วงเวลา ครั้งหนึ่ง ที่ตราตรึง
โอ้ทรามวัย ใจพี่ ยังคิดถึง
เพ้อรำพึง ฝันหา น้องคนดี
ในทุกครััง ที่นวลน้อง มองสบตา
เหมือนนางฟ้า ประธานพร แก่ตัวพี่
เราต่างกัน มากเกินไป พี่รู้ดี
พี่ไม่มี สิ่งใด เทียบเคียงได้
แต่ไม่รู้ เหตุผลใด ทำน้องสน
มาคบคน อย่างพี่ ห่างกันไกล
พี่สุขล้น มากเหลือเกิน น้องรู้ไหม
พี่หวั่นไหว ใจชุ่มชื่น ทุกคืนวัน
เราคุยกัน เขียนจดหมาย คล้ายว่ารัก
เราพบเจอ พูดทักทาย สานสัมพันธ์
เราโทรหา ยามพลบค่ำ ฟังเสียงกัน
เราสุขสันต์ ฉันกับเธอ ราวภาพฝัน
สิบปีแล้ว ความทรงจำ ที่เล่ามา
จบนานแล้ว ช่วงเวลา เรื่องราวนั้น
แต่ในใจ พี่ไม่ลืม ยังตรึงมั่น
ทุกคืนวัน สุขและเศร้า เคล้าน้ำตา
ยังจำได้ ตอนที่เรา นั่งใกล้กัน
ในวันนั้น ปากพี่สั่น ยามพูดจา
ก็น้องสวย มากเหลือเกิน แม่แก้วตา
พี่ไม่กล้า มองหน้าเจ้า เยาวมาลย์
นัยน์ตาเจ้า นั้นซุกซน คนหน้าสวย
ทำใจพี่ สั่นระทวย จนรนราน
แต่สั่นสู้ พยายาม เก็บอาการ
มองหน้าหวาน สนทนา พลางสบตา
ในบางครั้ง เรามองกัน ส่งรอยยิ้ม
เพียงแค่นี้ ก็อิ่มใจ สุขอุรา
ไม่น่าเชื่อ ว่าคน กับนางฟ้า
จะพบพา คบหากัน มันแปลกดี
ไม่ว่าฟ้า หรือสิ่งใด ที่ดลใจ
ให้ไฉไล มาเมตตา คนอย่างพี่
พี่ก็อยาก บอกขอบคุณ น้องคนดี
ที่ครั้งหนึ่ง ให้พี่ ได้เคียงเจ้า
ในวันนี้ เราจากกัน มานานแล้ว
ยังคิดถึง แก้วตา พาใจเศร้า
พี่ทำได้ ไม่ดีพอ เรื่องสองเรา
เป็นเรื่องเก่า ที่คาใจ จนวันนี้
กาลเวลา สิบปี ที่พ้นผ่าน
ขอให้น้อง นงคราญ สุขเปรมปรีดิ์
ขอให้ลม พัดพา ดวงใจพี่
ล่องลอยไป ถึงคนดี ที่จากลา
มีคำพูด ที่อยาก บอกออกไป
มันค้างคา อยู่ในใจ ตลอดมา
ถึงทรามวัย ที่พี่ฝัน ละเมอหา
อยากบอกว่า... พี่ชอบเธอ นะคนดี
