จันทร์คืนแรม แหว่งเว้า ช่างเหงายิ่ง
ดั่งทุกสิ่ง แคล้วไป ไม่เกื้อหนุน
เมื่อรักร้าง ห่างไกล เหมือนใจพรุน
ไร้อบอุ่น เปล่าเปลี่ยว สุดเดียวดาย..
ช่างมืดมัว หม่นไหม้ เมื่อใจหนึ่ง
เคยตอกตรึง ลิ่มรัก แล้วหักหาย
ความอาวรณ์ อ่อนหวาน เคยผ่านกาย
แต่สุดท้าย ทิ้งห่าง จนร้างไกล
บุหลันเลือน ร้างลับ ดับไปแล้ว
ดวงโสมแก้ว งามงด อันสดใส
จันทร์สีหม่น หล่นร่วง จากห้วงใจ
สิ้นอาลัย ต้องจาก พรากนิรันดร์..
หนึ่งโสม
๒๙.๑๑.๕๖
