คือสัจจะ แห่งกาล นานเวลา
ซึ่งนำพา เสื่อมถอย ด้อยสังขาร
เติบโตเร่ง เต่งตึง ถึงหย่อนยาน
ก็วายปราณ มอดไหม้ ในกองเพลิง
ความสุขกาย หาใช่ ไหนเที่ยงแท้
จงตรองแน่ มองเห็น อย่าเป็นเหลิง
คือความตาย กายตน มิพ้นเพลิง
มัวระเริง กันไป ในมายา
เมื่อครั้นถึง ซึ่งวัน พลันดับดิ้น
ก็สุดสิ้น แห่งร่าง ทางสังขาร์
เป็นอิสระ ละกาย หมายวิญญาณ์
ผ่องโสภา มุ่งสู่ อยู่พิมาน..
หนึ่งโสม
๓.๑๒.๒๕๕๖
ขอขอบคุณภาพวาดจาก คุณพิมพ์ฑิรีย์ ทองเจือ ค่ะ 
