นอนมิหลับ กระสับจังนั่งมองฟ้า
ในอุราหมองหม่นคนเหงาหงอย
จำจรจากพรากมาพาใจลอย
หนุ่มคงคอยดอยไพรใกล้เขาดิน
สารพัดสัตว์เสียงสำเนียงก้อง
คงจะร้องให้ฟังดังมิสิ้น
คิดถึงคนอยู่ไกลใจโรยริน
ร้าวชีวินจินต์ครองสุดหมองมาน
ภาณุมาศพาดต่ำค้ำสิงขร
เริ่มบ่ายจรรอนดับลับผืนผ่าน
ทั่วพื้นพงดงชัฎรัตติกาล
เนาเนิ่นนานม่านฟ้ายามราตรี
จากพี่มาลาบางห่างท้องทุ่ง
สู่เมืองกรุงมุ่งไกลไฟแสงสี
เพราะลำบากมากล้นพ้นทวี
ต้องหาเงินใช้หนี้ไถ่ที่นา
เป็นนักร้องห้องอาหารในย่านหรู
ใช่จะอยู่ สุขกายสบายกว่า
ต้องอดมื้ออิ่มมื้อซื้อข้าวปลา
ต้มมาม่าบางครั้งประทังไป
คิดถึงพี่เสียจังนั่งเจ่าจุก
มิเคยสุขสร่างโศกสิ้นสดใส
อยากกลับหาพี่ยาบ้านป่าไพร
ส่งได้ไหม แสนห้าค่าเดินทาง
หิ่งห้อย
