คืนรำพัน
ในคืนที่ฉันคว้างอยู่อย่างเหงา
ไม่มีเงาใครอยู่เป็นคู่สอง
จันทร์สะท้อนแสงเงาเน่าน้ำคลอง
ฉันหม่นหมองเบือนหน้าหลบตาจันทร์
ลมประพาตหวาดหวั่นขวัญผวา
โลกส่งฟ้าสีดำมาห้ำหั่น
วังเวงเหลือ อยู่ไปเพื่อใครกัน
เปลี่ยวชีวันกับฤดีที่เดียวดาย
ในโลกแห่งความฝันวรรณศิลป์
เมื่อเพื่อนสิ้นมิตรสร่างรักร้างหาย
อยู่ก็เหมือนหัวใจใกล้จะตาย
ทุกวันวายว่างเว้นไม่เห็นเงา
โลกมันกว้างเกินไปหรือไงนะ
ฉันจึงปะพบหลามความเงียบเหงา
พบมิตรแท้ร่วมทางเพียงบางเบา
สุขแล้วเศร้าบนถนนคนละทาง
นั่งรำพันจันทร์เพ็ญเจ้าเห็นไหม
มีผู้ใดร่วมฝันกับฉันบ้าง
เผื่อคืนที่แรงฝันถึงวันจาง
คนเคียงข้างจะข้างเคียงเผดียงเดิน
มองน้ำเน่าเงาจันทร์คืนวันนี้
หอบใจที่ช้ำฟกระหกระเหิน
ด้วยไม่รู้ผู้ใดจะหมายเมิล
หรือปล่อยฉันให้เผชิญหนาว-อาลัย
ฉันคนนี้ยังคว้างอยู่อย่างเหงา
เป็นคนเก่าที่เขาหาว่าเหลวไหล
ท่ามโลกจริง โลกกลอน ฉันอ่อนใจ
ยังจะมีผู้ใดรักไหมนะ?
...............................................
เปลวเพลิง
