~เหงาใจ คือได้พัก~

~เหงาใจ คือได้พัก~

ความเงียบเหงาเปล่าเปลี่ยวเริ่มเหลียวหา
หันมองฟ้ากว้างไกลไร้จุดหมาย
เหมือนดั่งฉันนั้นเคียงเพียงเดียวดาย
มองบั้นปลายหมายใดช่างไร้ทาง

ทำไมหนอท้อทดสะกดง่าย
ลำบากกายหน่ายเกินอยากเมินหมาง
เดินหนไหนไร้คนลบหม่นจาง
มองสว่างทางไหนก็ไม่มี

เพียงลำพัง ดั่งคำงามล้ำเหลือ
มาคอยเจือทุกหนมิพ้นหนี
เพียงเดียวดายบ่ายหน้าหาทุกที
เพียงฤดีมีเห็นเป็นประจำ

ผิดคราวไหนให้หมางหรือปางก่อน
ถึงได้ย้อนยอกหม่นเจ็บจนหนำ
แม้มิเห็นเป็นใครใฝ่กระทำ
แท้เจ็บช้ำนำใจใฝ่แอบอิง

หากแม้นว่าคราเจ็บกอบเก็บหนัก
ขอหยุดพักสักหนอย่าหม่นหญิง
อ่อนล้าเกินทนไหวใจระวิง
ขอพักพิงสักครั้งหลั่งน้ำตา

ความเงียบเหงาเปล่าดายมากลายแล้ว
เมื่อเปลี่ยนแนวแพ้วหวังเป็นฝั่งฝา
ขอหยุดพักใจบ้างบางเวลา
เหงาเหว่ว้าครานี้ยินดีเอย

พิณจันทร์
๒๒ กุมภาพันธ์ ๒๕๕๗

	ผู้เขียน	หัวข้อ: ~เหงาใจ คือได้พัก~ (อ่าน 3197 ครั้ง)
0 สมาชิก และ 1 บุคคลทั่วไป กำลังดูหัวข้อนี้