ครวญละคร ตอน2

จะกล่าวถึงเมืองสวรรค์ชั้นที่หนึ่ง
ต่ำกว่าดาวดึงส์อสงไขย
นามว่าจาตุมาศิวาลัย
จะกล่าวไปให้เห็นชัดเจนพลัน...

มีจอมเทพผู้ยิ่งใหญ่ทั้งสี่ทิศ
เทวสถิตสุขสมภิรมย์สรรค์
เหล่าปวงเทพอัปสราวิลาวรรณ
กุมภกัณฑ์ยักษานาคาลัย....

ณ สถานที่นี้มีอัปสร
องค์เอวงอนงามวิจิตรพิศมัย
นามมณีเนตรธิดางามล้ำนัยน์
เจริญวัยพระชันษาสิบห้าปี...

เจ้าน้องนุชยิ่งเลิศงามเฉิดฉาย
เนตรประกายวับแววดั่งแก้วสี
สมญานามเนตรแดงดั่งแสงสุรีย์
นามมณีเนตรนี้เฉพาะนาง...

เพราะชอบซนวนไปให้ทุกที่
เจ้ามณีหนีไปตอนรุ่งสาง
เธอเพลิดเพลินท่องเที่ยวมิเว้นวาง
จนลงกลางทางกระแสแม่คงคา...

จะดิ่งลงก็สุดสู้มิรู้ได้
กลัวอันใต้ธารีที่นี่หนา
อาจจะมีปีศาจประหลาดตา
หรือจะเป็นอสุราค่อยว่าที...

ว่าแล้วองค์ธิดาพนมหัตถ์
นึกประหวัดมนตราศักดิ์สิทธิ์นี่
เป่าคาถาแยกธาราและวารี
ขอข้านี้ลงไปใต้บาดาล...
 
*ทันใดนั้นสมุทราผ่าแยกออก
ธารกระฉอกเปิดกว้างเป็นสองฝั่ง
พสุธาหลั่งเลื่อนจนเถื่อนพัง
เห็นเวียงวังหลังใหญ่ในบาดาล...





 
 ------------+++++++++++----------
โปรดติดตามตอนต่อไปนะ ทาเคชิ

ต่อ---

อันชาวเมืองบาดาลชลธรา
เหล่านาคานาคีมีมากหลาย
เดินสวนกันขวักไขว่ให้วุ่นวาย
การแต่งกายเกล็ดแทรกดูแปลกตา...

ชาวเมืองล้วนโพกศรีษะประดับมวย
ปักพลอยสวยเม็ดใหญ่งามหนักหนา
นุ่งผ้าซิ่นดิ้นทองยาวกรอมมา
ถึงข้อขาดูหลวมสวมกมลา..

โหม่งเหม่งเสียงเพลงบรรเลงพาทย์
กระวีวาดชาวเมืองแตกแยกซ้ายขวา
คงจะมีพิธีการบางอย่างมา
เฝ้ารอท่าคอยดูให้รู้ที...

พระเสร็จจากวังด้วยเกี้ยวแก้ว
งามเลิศแล้วพักต์สง่าด้วยราศี
สมเป็นชาติเก่งฉกรรจ์ดั่งชาตรี
พระไม่มีผู้เปรียบเทียบเทียมทัน...

นามท่านคือพระองค์นคเรศ
มีฤทธิ์เดชและกายาที่ล่ำสัน
แต่ไร้คู่เคียงหมายใจผูกพัน
อิสตรีนั้นปองรักมองพักตร์เพลิน...

****-----***++~~=^^^^^^^<<>>>>>>>>

รอคนใจดีมาแต่งต่อ o_O