หนูน้อย...
เจ้าละห้อยคอยใครที่ไหนหรือ
รอความหวังตั้งใจได้หยิบมือ
เขย่งยื้อถือดาวที่เฝ้ารอ
สะพานรุ้งโค้งฟ้าไกลตานัก
มีกับดักกวักลวงเป็นบ่วงล่อ
ควักวิญญาณบริสุทธิ์ดุจรุ้งทอ
ให้จมต่ออบายทำลายกัน
เจ้าจะคว้าความฝันของวันไหน
เอาหัวใจใส่เท้าเข้าคว้าฝัน
ทนแรงต้านชันเพียบพร้อมเหยียบมัน
ทนแววตาเย้ยหยันอันเย็นชา
ทุกขณะแขนกลึงถูกตรึงหนาม
รับรสความเจ็บแสบแทบผวา
สายสินธุ์ใจไหลหลั่งคลั่งดวงตา
ฝังปวดล้าภายในใครอาจเมิน
ทุกรอยยิ้มพิมพ์ไว้เพื่อจ่ายแจก
เป็นของแลกความฝันอันผิวเผิน
เป็นค่าด่านผ่านเหวอาจเลวเกิน
กว่าหนูเจ้าเคยเดินอย่างเพลินทาง
แสงข้างหน้าจ้าเกินกว่าเพลินจ้อง
มิอาจมองปองดูสู่โลกกว้าง
ไหวหรือ? เจ้าเฝ้าฝันอันเลือนราง
ใต้ปีกบางห่างเกินจะเหินไป
หยิบขึ้นมาอาวุธประดุจแก้ว
ทุกห้องแนวปัญญาจงคว้าไขว่
เพื่อเบิกทางขวางปรก..รกทางชัย
จากหัวใจดวงแกร่งแห่งเจ้าเอง
(ไม่มีอะไรใหม่..ขออภัย
)
