ขอบคุณภาพจาก.topicstock.pantip.com

หนาวน้ำตา

ระบายฝันฟั่นดาวที่ราวฟ้า
ขลุ่ยผกาบรรเลงเพลงดอกฝัน
ท่ามอารมณ์บ่มเหงาใต้เงาจันทร์
แว่วจำนรรจ์ดนตรีคีตกานท์

เพลงสายน้ำฉ่ำรินดั่งพิณทิพย์
เคยยื่นหยิบจิบถ้อยร้อยประสาน
แด่คนเจ็บเหน็บหนาวใจร้าวราน
ฟังเพลงธารเรื่อยไหลกล่อมไพรวัลย์

หลับอยู่ในอ้อมแขนของแผ่นฟ้า
โอบกอดหล้ารายรอบสุดขอบฝัน
ดอกน้ำค้างพร่างพรมห่มจาบัลย์
เรียวปีกฝันโบยบินดั่งสิ้นใจ

มโหรีแห่งอารมณ์ข่มรู้สึก
กล่อมพงพฤกษ์อกสั่นจิตหวั่นไหว
รักแรมร้างโรยราแสนอาลัย
พิณพาทย์ไพรบรรเลงเพลงอำลา

ธารรักเคยสดใสไหลรินฉ่ำ
เพลงลำนำเคยยลยินถวิลหา
ความรักความอาทรแต่ก่อนมา
รินลมพาพัดผ่านม่านอารมณ์

เมื่อดอกรักกลับกลอกเป็นดอกโศก
โลกทั้งโลกเงียบเหงาเศร้าห่อห่ม
แพน้ำตาทอสายมาพรายพรม
คนอกตรมปวดร้าวหนาวน้ำตา

**ภูขวัญ**
5 ก.ย.57
อาจารย์ภูขวัญ
https://www.facebook.com/profile.php?id=100003668577292&fref=ts


หนาวอุรา

ระหกระเหินเดินย่ำคืนค่ำหม่น
ท่ามลมฝนปนเปซัดเทหา
ทั้งหนาวเหน็บเจ็บขื่นแต่ฝืนมา
หนาวอุราหาใครเหมือนไม่มี

เกาะคอนปูนหนุนแนบแอบผนัง
ฝนก็ยังสาดซัดสะบัดหนี
เพียงชายคาป่าปูนแม้คุ้นดี
เพียงรานีมิไล่ก็ได้เนา

ก็แต่เพียงหลบฝนที่หล่นฟ้า
ปนน้ำตาไหลรินถวิลเก่า
อยู่ใต้ฟ้าปกคลุมกลุ่มควันเทา
ยินเพลงเหงาป่าไพรให้อาทร

เกาะคอนปูนสูญสิ้นโรยจินต์รับ
มิได้กลับดอกหนาขอลาก่อน
อย่าได้คิดผิดหวังยังอาวรณ์
จำจากจรคอนป่าฟ้าสกลฯ

ก้มหน้ามองสองขาน้ำตาตก
หนาวสะทกอกเอ๋ยคนเคยสน
ก้าวขาออกนอกป่าอำลาตน
ฝากกมลบ่นบ่าดุจผ้าแพร

เพลงพิณแว่วแผ่วลึกกลางตึกสูง
นกหลงฝูงคิดถึงรำพึงแข
ถึงแพรไหมสกลฯกมลแล
นกน้อยแพ้ใจพ่ายกับชายกรุง.

พิณจันทร์
๖ กันยายน ๒๕๕๗