...พาใจกลับบ้าน...

หลากหลายอย่างมองไปมิได้แจ้ง
ที่แสดงแบ่งเขตุน้อยเหตุผล
เหมือนทุกอย่างสร้างแลแค่กมล
มองทุกหนล้วนแต่แลเหมือนกัน
.
เหนื่อยแสนเหนื่อยเลื้อยเลาะก็เพราะหนี
มองถ้วนถี่มีชุกดูสุขสันต์
แม้นมิได้มองเห็นเป็นทุกวัน
สิ่งเหล่านั้น คาดเดาก็เข้าใจ
.
อยู่ลำพังเพียงเราแม้เหงาบ้าง
เมื่อเดินทางชีวิตสถิตย์ไหน
คิดคนเดียว กินคนเดียว มิเกี่ยวใคร
แค่มองใบไม้เอนให้เป็นพอ
.
เมื่อปลิดปลิวร่วงโรยก็โหยแห้ง
ไร้สีแสงเคียงชิดมิติดต่อ
ผ่านมาแล้วผ่านไปไม่พนอ
ที่เคยรอก็เลือนไม่เหมือนเดิม
.
พอได้ไหมใจเอ๋ยคนเคยคุ้น
น้ำตาอุ่นล้างลึกอย่าฮึกเหิม
พอได้แล้วหยาดฝนล่วงหล่นเติม
มาเปียกเพิ่มหัวใจร่ำไห้คอย
.
เหนื่อยก็พักหักใจอย่าไปนะ
แม้นใจจะดื้อรั้นมิหันถอย
หักห้ามใจเจ็บช้ำแค่ซ้ำรอย
เช็ดน้ำตาบ่อยบ่อยเจ็บค่อยซา.
.
พิณจันทร์
๓๐ มีนาคม ๒๕๕๘