จิตใจคนเปราะบางคล้ายดั่งแก้ว
ยามตั้งจิตแน่แน่วแนวดิถี
ย่อมผ่องผุดอำไพในราตรี
แสงรวีโชติช่วงคือดวงใจ
ยามกระทบกระทั่งไม่ยั้งคิด
มิเบือนบิดผิดรูปอย่างไรได้
แต่กลายกลับยับแหลกแตกร้าวไป
หลงเหลือไว้ให้ย้ำกระหน่ำทรวง
หลังจากนี้กลายเป็นเช่นรอยแผล
จากจิตใจพ่ายแพ้อย่างใหญ่หลวง
แก้วที่เคยแวววาวพราวทั้งดวง
กลับเป็นดาวร้าวร่วงโรยสู่ดิน.