นั่งกอดเข่าเฝ้ามองจ้องถนน
ไร้ยานยนต์ลำเลียงเสียงเงียบเฉย
ไร้ผู้คนเดินทางเหมือนอย่างเคย
ลมรำเพยไร้แนวพัดแผ่วเบา

ไร้แดดเรืองเบื้องบนฝนตกสุย
นกหน้ามุ่ยบินเลาะเกาะปลายเสา
ควันอบองลจากครัวมัวขุ่นเทา
ยินเสียงเห่าหมาน้อยคอยระวัง

เห็นทิดคำนำควายเลี้ยงชายทุ่ง
น้องปาปุงจูงวัวตัวตามหลัง
แว่วแต่ไกลใช่พระสั่นระฆัง
ช่างตีฆ้อนปึงปังซ่อมหลังคา

ตลาดสดซบเซาเบาจ่ายซื้อ
แค่ร้อยสิบหยิบมือถือตะกร้า
ล้วนเครื่องปรุงกะปิเกลือน้ำปลา
มีปลาร้าปลาเจ่าถั่วเน่าดอง

นี่ก็เย็นยะเยือกเฮือกเหน็บหนาว
เมฆหม่นขาวฝ้าฝอยลอยละล่อง
ฝนกระหน่ำสาดสายกระจายฟอง
รวมไหลลงคูคลองท้องธารา

นั่งกอดเข่าเฝ้ามองจ้องฟ้าใส
นานเมื่อใดตะวันจันทร์เจิดจ้า
มอบอบอุ่นคงคืนชื่นชีวา
ทั่วหมู่บ้านลานนาสุขารมณ์

รพีกาญจน์