มิใช่เทียนส่องสว่างกระจ่างแจ้ง
มิใช่ไฟหน้าแล้งเผาแห่งหน
มิใช่ไฟนีออนวอนบอกตน
เป็นแค่ประกายหม่นดลหทัย

เฉกดวงจิตประภัสสรจรพร่าวพร่าง
พอเป็นทางพลังขับท่านรับไหม
แต่ทุกสิ่งสวยมอบตอบจากใจ
จงเก็บไปประดับกับวิญญา

สิ่งเล็กน้อยถ้อยคำมิฉ่ำหวาน
แต่ดวงมานมั่นคงส่งรักษา
พลังจากข้างในใจสั่งมา
ทุกคุณค่ามอบให้ไม่เอาคืน

สิริวตี
 

แรงบันดาลผ่านในฤทัยนั้น
ให้คาดคั้นเคร่งครัดคงขัดสน
จักบีบรัดอัดอั้นตันกมล
มิเป็นผลหม่นไหม้ใจร้อนรุม

หากปล่อยวางว่างเว้นเช่นทุกสิ่ง
ลดเย่อหยิ่งทิ้งกองของเน่าสุม
ล้างตะกอนถอนกรอบที่ครอบคลุม
สลัดกลุ้มรุ่มเร้าให้เบาจาง

ใสสะอาดปราศสิ้นซึ่งกลิ่นเหม็น
ไร้ประเด็นเข่นข้องให้หมองหมาง
เปิดสดับปรับจิตถูกทิศทาง
รับรู้อย่างสงบจึ่งทบทวน

สิ่งผ่านหูผ่านตามากระทบ
ควรเคารพนบตามความผันผวน
กระแสคลื่นครืนซัดขัดรบกวน
สติหวนครวญใคร่จักได้ยิน

ใจจักบอกนอกในให้ได้รู้
ดั่งเฝ้าดูครูสอนวอนถวิล
ยามสดับลับเร้นเห็นเจตน์จินต์
มลายสิ้นสงสัยในใจครัน

จึ่งสะท้อนย้อนทวนประมวลคิด
บรรจงจิตถักถ้อยร้อยเรียงฝัน
เกิดเป็นแรงดลใจในบทบรรณ
เสกสร้างสรรค์รื่นรสพจน์พจี...

ขออภัยท่าน สิริวตีด้วยนะครับที่ไม่ได้ต่อกลอน
เดี๋ยวเข้ามาต่อให้ครับ

Soul Searcher
Inspired to write 23/4/2016

หากปล่อยวางว่างจริงทุกสิ่งแล้ว
มิคลาดแคล้วนิพพานสานสุขี
อันเรียงถ้อยร้อยรสพจน์พจี
มิใช่ที่ทางควรหวนกลับคืน

อนุโมทนาสาธุท่านคุณพี่
สิริวตีมโนรับมิกลับฝืน
ทั้งนอกในบอกกันพลันรู้ตื่น
จึงขอรื่นรมย์เร้าเท่านี้เอย

สิริวตี

สาธุ สาธุ สาธุ