...ที่รัก...

แม้นมิได้เป็นหนึ่งคนซึ้งพี่
แต่วลีที่หวังก็หลั่งไหล
น้องมิเคยพูดถึงคนซึ้งใจ
แต่ทำไมให้หวังพี่ฟังคำ

ถามตัวเองบ่อยครั้งเหมือนดั่งว่า
หากพูดมามิใช่ใจถลำ
แต่ก็สุดห้ามใจคล้ายไม่จำ
และก็ย้ำถามใจว่าใช่จริง

หากพี่ยินถ้อยคำแล้วทำหน้า
แสร้งเหรอหรามิสนกมลหญิง
ก็มิเห็นแปลกใจให้ประวิง
ด้วยคนอิงข้างกายของชายมี

ก็เพียงสุขหัวใจหวังได้เอ่ย
ก็เพียงเผยความในมิไกลหนี
ก็เพียงบอกเคยหนาวร้าวฤดี
ยามยินพี่ห่วงใยบอกใครนอน

พยายามห้ามจิตไม่คิดฝาก
แต่ก็อยากระบายมิถ่ายถอน
พยายามห้ามฝันอย่าผันจร
หากแต่หมอนนอนซบก็พบกัน

แม้นมิได้เป็นหนึ่งคนซึ้งจิต
แต่ลิขิตน้องหมายพี่ชายนั่น
ขอแอบรักชายนี้ชั่วนิรันดร์
แม้นเพียงฝันยินดี เรียกที่รัก

พิณจันทร์
๓ พฤศจิกายน ๒๕๕๘

...แม้เพียงฝันยินดี เรียกที่รัก...

แม้เพียงฝันยินดี เรียกที่รัก
หนึ่งทรวงภักดิ์ เพียงชายมิถ่ายถอน
หนึ่งใจนี้ ห่วงหามิลาจร
คอยกลับหมอนยามฝันด้วยกันลืม

แต่ใช่ฝันจะมีแต่ที่สุข
หากฝันชุกแม้มีฤดีปลื้ม
แต่ความฝันก็เหมือนสุขเยือนยืม
ความด่ำดื่มสุขสันต์แบ่งปันจริง

เกิดกังวลหม่นมีบางที่เห็น
หากแม้นเป็นดั่งคิดนิมิตหญิง
เขาคนนั้นประจักษ์กายพักพิง
เขาสุขอิงคนนั้นทุกวันเนา

คนหนึ่งฝันหันจิตนิมิตให้
คนหนึ่งใช่ความจริงทุกสิ่งเขา
มโนภาพอาบใจนั้นใช่เรา
คืนวันเฝ้าฝันไปสุขให้ตน

แค่เพียงคิดว่าเขาสุขเนาอื่น
ความขมขื่นทะลักมาสักหน
หยาดน้ำตาก็หลั่งพังกมล
คล้ายดั่งคนอกหักรักจาบัลย์

คือความสุขทางใจที่ได้ชิด
เพียงนิมิตดวงแดมิแปรผัน
มิทำให้ใครจรเดือดร้อนกัน
แม้เพียงฝันยินดี เรียกที่รัก

พิณจันทร์
๗ กุมภาพันธ์ ๒๕๕๙

ด้วยนวลเนื้อพวกเราเองเป็นเช่นหญิง
จึงประวิงวอนสำเนียงเพียงสลัก
จะเอ่ยปากบอกตรงกังวลนัก
แค่วางพักทักทายแล้วหายไป

หากตัวพวกเรานี้เป็นชายหมาย
จะรีบรุดนำกายเขาไปใกล้
รีบหนำแนบทรวงซบอุ่นอกไอ
หอมฟอดใหญ่สักทีดีเหลือทน

แม้จะเพียงเฝ้าฝันวันละนิด
ก็ปลื้มจิตติดกับจนสับสน
เก็บความฝันวันดีทีละคน
หากมากล้นเดี๋ยววุ่นวายได้สับราง

อิอิ
สิริวตี
 

เห็น"พิณจัณทร์"ฝันค้างอยู่กลางหาว
จึงส่งข่าวผ่านกลอนสุนทรเสียง
เธอฝันจริงอิงแอบแนบใจเคียง
ฤาแค่เพียงฝันเล่นเหมือนเช่นเคย

เก็บฝันน้องล่องลอยบนปอยฟ้า
เอาลงมาฝันแทนแม้นเจ้าเอ๋ย
ถึงเสี่ยงขมลมคำที่รำเพย
พร้อมชื่นเชยฝันเจ้าเพียงเงานวล

มี"วิริน"ร่วมด้วยช่วยสานฝัน
ไม่นานวันฝันหวานผ่านลมหวน
"สิริวตี"สับรางวางขบวน
คงรัญจวนโสภิณสุบินดี

"ตะวันรอน"ร่วมฝันแบ่งปันรัก
สายใยถักผ่านรุ้งจรุงสี
เป็นมาลัยร้อยเรียวเกี่ยวไมตรี
มอบนารีแก้มป่องเผื่อคล้องใจ

ตะวัน

ด้วยบ้านนี้อบอุ่นละมุนรัก
ค่อยคึกคักคะนองจิตคิดกลอนไหว
"ตะวันรอน"เข้ามาบ้านผ่านทางไกล
พักฤทัยให้หายเหนื่อยลดเมื่อยล้า

ร่วมสร้างสรรค์ร้อยเรียงสำเนียงรส
วลีพจน์ดื่มด่ำฉ่ำคุณค่า
ร่วมทาบทอแสงฉายหลายทิวา
เพลินอุรา"อารมณ์กลอน"สุนทรเคย

ดั่งสีรุ้งทาบฟ้าคราฝนหลั่ง
ตะวันยังเรืองรองครองฟ้าเอ๋ย
หากตะวันลับไปไร้ชื่นเชย
อย่าละเลยให้หลงรอท้อทุกคน

สิริวตี

ยินดีต้อนรับท่านตะวันรอน สู่อารมณ์กลอนค่ะ
ขอให้มีความสุขกับการเขียนกลอนนะคะ
 

อบอุ่นนักพักจินต์ ณ ถิ่นนี้
เพียงพจีสดับมิสับสน
เมื่ออารีพลีตอบมอบยินยล
จะร่ายมนต์ดลกานท์เพื่อหวานตา

ยามเรียงร่ายวลีกวีพจน์
มธุรสหยดรินถวิลหา
เฉกตะวันปันแสงแห่งทิวา
ยังโลกาสว่างกระจ่างมวล

เมื่อตะวันลับลาสุธาหม่น
รออีกหนพรุ่งนี้รพีหวน
แม้นเธอเหงาเศร้าจินต์ถวิลครวญ
โปรดอย่าด่วนทดท้อรอตะวัน

ตะวัน

ล้วนถ้อยคำไพเราะเสนาะโสต
แต่อย่าโปรดร่ายมนตร์กลกล่อมขวัญ
เกรงจะตกหลุมห่วงบ่วงชีวัน
ขอซาบซึ้งรำพันฝันที่มี

บ้านนี้คงอยู่รื่นชื่นคึกคัก
โปรดพำนักให้นานกาลสุขี
สะกิดกลอนเข้าไว้ต่อไมตรี
เพิ่มทวีอบอุ่นหนุนนิรันดร์

สิริวตี
 

โอ้แม่เจ้า! บ้านเราชักหนุ่มมาก
แสนลำบากรับรักหนึ่งคนไหน
หากชมชอบมอบแม่ขอรออยู่ไย
ขันหมากใส่พานมาอย่าพูดดี

แลโสดอยู่มากมายหลายคนนัก
อย่าได้แต่ทายทักผลักตนหนี
เอาสักยี่สิบล้านตระการมี
ฉันคนนี้เป็นแม่สื่อถือเงินทอง

สิริวตี