ห่วง
นั่งโศกีละห้อยไห้มิวายบ่น
เห็นสับสนคร่ำปวดรวดร้าวเอ๋ย
จึงขอแค่มาใกล้อย่าไล่เลย
มิอาจเฉยนั่งมองด้วยสองตา
เพราะทั้งหวงห่วงกันพลันจริต
เห็นเธอผิดหวังใจใคร่รักษา
แค่พะวงเธอโดดเดี่ยวเปลี่ยวอุรา
จึงกลับมาเป็นเพื่อนมิเลือนไกล
หยุดโศกียิ้มแฉ่งแบ่งให้ฉัน
จับมือมั่นพันจิตมิคิด(ไป)ไหน
แต่เมื่อเธอผ่อนคลายสบายใจ
ฉันจะลับกลับไป ณ จุดเดิม
ทิ้งกังวลหม่นหมองที่ครองสิ้น
เก็บถวิลนี้ไว้เอาใส่เสริม
เอาความรักทาแปะประแจะเจิม
พอกพูนเพิ่มกลบแผลแล่ฤดี
ก็แค่หวงห่วงนักอย่าทักถาม
ทิ้งนิยามความภักดิ์คนรักหนี
ฉันก็แค่ทรงจำนำมอบมี
ก็แค่ห่วงแค่นี้ที่บอกเธอ
สิริวตี
