-----ช-----
ในกาลก่อนข้าปกปักรักษานคร
มิแยแสทัศนาจรแห่งหนไหน
บังเอิญพบหนึ่งนางกลางป่าไพร
ข้าช่วยไว้ด้วยดวงจิตคิดผูกพัน
แม่ทรามวัยจอมขวัญเผ่าพันธุ์มนุษย์
สยบบุรุษทั่วมณฑลเพียงยลโฉม
พี่จะพาเจ้ากลับมาปลอบประโลม
จะน้อมโน้มใจเจ้าเป็นเงาใจ
ขอกุศลดลใจให้เจ้ารัก
ใจจักภักดิ์เจ้าเพียงหนึ่งไม่พึงสอง
ซ่อนปีกศรีสุวรรณตามครรลอง
เป็นบุรุษเคียงน้องในหิมพานต์
-----ญ-----
กาลผ่านพบความจริงคือสิ่งลวง
ลูบโลมยวงปีกทองมิมองผ่าน
ตระคองกอดเสพสมมานมนาน
สุดประมาณขวัญพินาศแทบขาดใจ
อนิจจาเป็นมนุษย์สกุลต่ำ
ครวญคร่ำร่ำน้ำตาระรินไหล
ฉุกคิดฉับพลันทันใด
ขอลาจากไปไม่หวนมา
เป็นมนุษย์ในแดนดินถิ่นประหลาด
มิบังอาจรักวงศ์ราชปักษา
ฉุดพี่ลงตมต่ำสุดพรรณา
น้องไม่ต่างสกุลกาช่างอาภัพ
-----ช-----
เจ้าปักษีเทียมปีกพลิกเวหา
ตามนางแก้วกัลยาให้คืนกลับ
โอ้ใจครุฑสุดโศกวิโยคยับ
น้องลอยลับลาจากจำพรากไป
หรือคนธรรพ์มันบังอาจมาลักเจ้า
บรรเลงเป่าลวงลิ้นไปถิ่นไหน
ฤาต้องมนต์หลงวงกตอยู่หนใด
พี่มาตามจอมใจกลับนครา
-----ญ-----
หนึ่งนางวายปราณในหิมพานต์ยักษ์
หนึ่งดวงใจจงรักองค์ปักษา
นางขอพรข้อสุดท้ายในชีวา
ขอสุวรรณปักษาอย่าลืมเรา
-----ช-----
พระปีกทองสดับยินด้วยญาณทิพย์
ดุจประทีปแหลกกลางฟ้าเวหาหาว
มีรักระคนทุกข์ประสบสุขเพียงชั่วคราว
ขอยึดเอานิพพานสิ้นกาลนานเทอญ
*** *** ***
