๐ คืนจันทร์ ๐

คืนที่ดาวพร่างพรูอยู่เต็มฟ้า
หมู่ดารากราวกรูพร่างพรูศิลป์
ระยิบระยับประดับประดาสุขาริน
เหล่ากวินเคียงร่ายรำบายตาม

คืนที่ดาวพราวใสอยู่ไกลลิบ
ร้อยคำจิบเจือใจเพียงใคร่ถาม
ทำไมหนอทอฝันเคยปั้นงาม
สะพานข้ามเรือนนั้นปิดกั้นตน

แหงนหน้าเงยมองฟ้าน้ำตาอาบ
ไร้เงาทาบสิ้นแสงทุกแห่งหน
หันทางไหนไร้ขานปิดกานท์กล
น้ำตาฝนหลั่งนองครรลองจม

คืนที่ดาวพราวเกลื่อนแต่เดือนดับ
ความย่อยยับอาบใจร่ำไห้ขม
เนรมิตถ้อยศิลป์หมดสิ้นคม
ใจระทมล้มทับด้วยอับอาย

คืนที่เดือนเลือนหายสลายแจ่ม
แสงหนึ่งแต้มใจนางอย่าจางหาย
ดวงตะวันล้นหลากแสงมากมาย
ดึงใจกายหันกลับอย่าลับลา

คืนนี้เดือนหันแสงแต้มแต่งฝัน
กาพย์โคลงฉันท์ผนึกขอปรึกษา
หากแม้นครูสงสารเดินผ่านมา
โปรดเมตตาชี้นำคนช้ำใจ

พิณจันทร์
๒๒ มกราคม ๒๕๖๐

กระดาษหล่นลมปลิวลอยลิ่วรับ
เอื้อมมือจับอ่านถ้อยเรียงร้อยใส่
เป็นข้อความอัปปางจากข้างใน
สำนวนใช้วจีเศร้า…หงอยเหงาจัง

รักปลดปลงตรงจ้องมองฟากฟ้า
ท้องนภาเปลี่ยนไปเกินใจสั่ง
ดาวแสนสวยส่งแสงแพ้แรงชัง
ปัญหารั้ง..ประสบ…กระทบทรวง

ตัวเราไซร้ใช่ครูที่รู้แจ้ง
เกินแถลง..ชี้นำตามคำพ่วง
เอื้อนเอ่ยฝากอยากบอก…ไม่หลอกลวง
เขียน..เป็นห่วง…รับรู้ …อย่าวู่วาม

 

ขอขอบพระคุณภาพจากอินเทอร์เน็ตครับ

อันคืนช่วงดวงเด่นเห็นท้องฟ้า
พื้นนภาสีดำเหมือนช้ำหมอง
แต่พอเก็บดาวเดือนโกยเกลื่อนกอง
ท้องฟ้ากลับร่ำร้องคล้ายโศกา

วิเวกเหงาเศร้าที่ตรงนี้เอ๋ย
จึงวาดความรักเกยให้ตรงหน้า
ไยพี่ไม่ส่งมอบตอบกลับมา
หรือลืมแก้วกานดาที่รักเอย

สิริวตี