:18 มิถุนายน 2012:
 


 

เช้าสินะ ระฆัง ดังหง่างเหง่ง
ช่างวังเวง หัวใจ ให้เหงาหงอย
ปลุกภวังค์ หลังตื่น เตรียมขึ้นดอย
เข้าสวนสอย มะม่วงโต ส่งโกดัง

มิชายตา หน้าคอมพ์ ยอมตรมจิต
หวนถึงมิตร ดังบ้า ละล้าหลัง
เช้าไม่เขียน เพียรอ่าน มานจริงจัง
หรือลงนั่ง ตอบความ เพื่อนถามมา

เลิกพนัน ไพ่หวย มวยบอลเหล้า
เลิกมึนเมา บุหรี่ ที่ยากกว่า
ยังถือสัจ ตัดบาศก์ ขาดอุรา
พจนา ละวัน ฉันคร่ำครวญ

กลับมาแล้ว คนดี จ๊ะที่รัก
เอ่ยทายทัก เหงื่อพราก จากบ้านสวน
มอบให้เจ้า เย้าหยอก..ดอกลำดวน
เครื่องชี้ชวน ว่าอยู่ คู่กับดิน

รพีกาญจน์

 


ผ้าขนหนูชุบน้ำขยำหมาด
บรรจงปาดเหงื่อย้อยซับรอยสิ้น
มะลิลอยน้ำเย็นเป็นอาจิณ
ใฝ่ถวิลห่วงถามตามอาทร

เอื้อไมตรีน้องด้วยลำดวนหอม
ค่อยบรรจงลงดอมพะยอมก่อน
ไปอาบน้ำพี่ขาอย่าเว้าวอน
ไหลเปียกปอนเหงื่อไคลได้วางวาย

"ดิน"จัดเตรียมแปรงสีฟันขันสบู่
น้ำเต็มอยู่ทุกอย่างมิจางหาย
ผ้าเช็ดผมพรมแป้งเครื่องแต่งกาย
ที่บรรยายมาเนี่ย...เมื่อไหร่จริง.

"ดิน"

 

ขอเพียงน้ำ ธรรมดา ล้างหน้าเช็ด
เพื่อคลายเหน็ด เหนื่อยผ่อน อ่อนล้ายิ่ง
ยกขันดื่ม ปลื้มใจ ให้ประวิง
สองเรานิ่ง ส่งมาน ประสานตา

ก้มหัวลง บรรจงจูบ ลูบมือน้อย
ยกขึ้นค่อย เอิบอาบ ทาบใบหน้า
ยามทุกข์โศก โรครุม กลุ้มกายา
มีน้องมา ประดับ กับชีวี

อาบน้ำท่า ห้าขัน เหงื่อมันสิ้น
เรารีบกิน ข้าวต่อ พออิ่มหมี
อุ๊ย ไหล่ปวด นวดขา ขึ้นมาที
พอหายดี ดับไฟ ได้นิทรา

รพีกาญจน์

อากาศเย็นเป็นใจสบายนั่น
สองสุขสันต์เปรอปริ่มยิ้มเปื้อนหน้า
กุมมือน้อยนาบแอบแนบอุรา
วิมานพาลอยใกล้ใจละลาย

เสียงเพลงชาติทุ่งท้องก้องสะท้าน
นอนอยู่บ้านรมย์รื่นตื่นซะสาย
เปิดหน้าต่างแง้มส่องลมล่องปราย
นึกเสียดายฝันตลอดกอดตัวเอง..

"ดิน"