หอบใจกลับบ้าน

แค่ต้องจากบ้านนาแนวป่าเขา
แค่ตัวเราเรียนจบค้นพบฝัน
ทุกคนต่างถวิลหากินกัน
สร้างชีวันอยู่รอดตลอดไป

ความผูกพันคิดถึงยังดึงอยู่
อดทนสู้ทำงานหนักปานไหน
เพราะมิอยากเห็นแม่ลำบากใจ
เรียนจบให้เงินหมดมิทดแทน

ต่างล้มลุกคลุกคลานก็ปานนั้น
ต่างสุขสันต์ร้าวรวดเจ็บปวดแสน
ต่างท่องเที่ยวเล่นหัวถ้วนทั่วแดน
ต่างวางแผนดูแลเมื่อแก่มา

 

จำต้องคืนพง บ้านดงถิ่นเก่า
บ้านเกิดวัยเยาว์ คืนเนาภูผา
ด้วยความเจ็บช้ำ ต้องเสียน้ำตา
กลับคืนบ้านนา อำลาเมืองงาม

สงกรานต์ปีนี้ ไม่มีพี่กลับ
หัวใจชายสับ นานับเหยียดหยาม
กราบแม่อีกหน เพราะคนใจทราม
หลอกรักนงราม มิห้ามหักตน

แค่ต้องจากกัน มิทันกำหนด
ก็ให้ปรากฏ สลดอีกหน
ร้อยคำโกหก มิปกเลวคน
หลีกทางห่างพ้น ขนใจให้คืน

พิณจันทร์
๑๑ เมษายน ๒๕๖๑
เขียนไปเขียนมา ฮ่าๆ บทที่ ๔,๕,๖, เป็นเขียนลงคำทำนองเพลงไปแล้วฮ่าๆไม่แก้ไขล่ะเพราะสัมผัสได้อยู่เน๊าะ ฮ่า

กลับเถิดหนาบ้านเราเขารออยู่
มีทั้งปู่,ย่า,ยายมากมายหนา
กลับมาบ้านเอาความรู้สู้พัฒนา
เป็นเมืองฟ้าอย่างเช่นได้เล่นเรียน

เด็กบ้านนอกยังขาดตามวาดหวัง
หลายคนชังว่าชั่วกลัวขีดเขียน
เขาดูถูกเป็นพวกไม่พากเพียร
มาเป็นเทียนนำทางสร้างเยาวชน

วันที่ฟ้าสีทองส่องมาถึง
คอยรำพึงให้เธอออเออสน
ชาวบ้านนอกจะได้ดีไม่มีจน
เสียงทุกคนยินดีเปรมปรีย์เอย
_____________
“มันแกว”
๑๑ เม.ย.๖๑