อันอ้อยตาลหวานลิ้นแต่กินยาก 

โถ...เห็นกันอยู่หลัดหลัดมาพลัดพราก
กลอนหลายหลากรสคำเคยฉ่ำหวาน
มาบัดนี้คล้อยศิลป์กวินกานท์
ก็มินานเท่าใดให้เปลี่ยนแปลง

หวังจะขุดรากเหง้าให้เข้าที่
ออกพาทีถ้วนทั่วหัวระแหง
กระโดดเข้าร่วมวงฝ่าธงแดง
ร่วมลงแรงถักทอศิลป์ก็เดิน

หากแต่เจียดคำคายน่าอายนัก
จืดทะลักดักหน้านำพาเหิน
หวานมิส่งลงศิลป์กวินเมิน
กองพะเนินเกินแก้ย่ำแย่จริง

จำบุกป่าฝ่าลงในดงอ้อย
ขอสักร้อยลำต้นประพนธ์หญิง
ทั้งรากใบให้ขย้ำฉาบคำอิง
หวานเข้าสิงสรรพางค์ให้พร่างพรู

กัดหนุบหนับจับทางระหว่างลิ้น
ฟันฟางบิ่นนึกคำหวานล้ำหรู
สองมุมปากเลือดพราวลงกราวกรู
หวังเช้าตรู่หวานคำให้หนำใจ

ตื่นแต่เช้า น้าวจิตลิขิตต่อ
โอละพ่อปากแตกหลายแยกให้
จะเอื้อนอ่านขานคำช้ำทรวงใน
จะจุดไฟเผาอ้อย เถอะคอยดู

 
ฮืมมมมมมมมมม ฮ่าๆ
พิณจันทร์
๕ สิงหาคม ๒๕๖๑

อย่าใจร้ายคายไปให้ต้นอ้อย
กินค่อยค่อยแทะไปถ้าใจสู้
รับรสหวานผ่านลิ้นรสลองจดดู
จะได้รู้รสชาดเกินคาดเดา

อรรถรสชานอ้อยค่อยบดเคี้ยว
แต่ต้องเกี่ยวกับฟันเธอนั้นเล่า
ถ้าฟันโยกฟันคลอนตอนกัดเอา
กัดไม่เข้าก็ต้องวางอย่าขวางเลย

แค่เฝ้ามองต้นอ้อยค่อยคิดอ่าน
อย่างให้นานเดี๋ยวจืดขึ้นอืดเฉย
รับรสหวานผ่านสายตาใครว่าเชย
อย่างเอื้อนเอ่ยฟันไม่ดีต้องหนีไกล

มนตรี  ประทุม
“มันแกว”

อันตัวช่วยมากมีหลายที่เห็น
เครื่องจักรเป็นตัวหนีบน้ำรีบให้
แต่สงสารชานอ้อยจะน้อยใจ
ว่าทำไมเคยเคี้ยวทิ้งเดียวดาย

อันรสชาดหวานอ้อยต้องค่อยลิ้ม
กินไม่อิ่มแค่รับดับกระหาย
หากแต่อ้อยก็มีเรื่องมากมาย
ทั้งคนขายคนกินตามถิ่นตน

จึ่งมองหาอ้อยควั่นหวังปันแบ่ง
เคี้ยวเหงือกแดงหวังรสปรากฎผล
หวานในปากอยากเขียนคำเวียนวน
หวานฝึกฝนคำคายจึงหมายลอง

ฮ่าๆๆ ขอบคุณค่ะอาจารย์มันแกว
ต่ายจ้า