รินโศลกบทเก่าเล่าความหลัง
ครั้งไทยยังได้ชื่อว่าล้าสมัย
หลายร้อยปีก่อนกาลเวียนผ่านไป
ไทยช้ำมาเท่าไรใครจักรู้?

กว่าแผ่นดินเป็นแผ่นดินทุกถิ่นฐาน
กว่าเป็นบ้านเป็นนาแห่งย่าปู่
กว่าชาติจะบรรเจิดชนเชิดชู
กว่าจะอยู่จะดำรงพงศ์ศักดา

บรรพบุรุษสู้เพื่อถิ่นแผ่นดินนี้
แลกด้วยเลือดชีวีที่หนักหนา
แล้วส่งมอบให้ลูกหลานวารต่อมา
จนได้มีสมญาว่าเมืองทอง

สายน้ำจึงเหมือนสายเลือดมิเหือดแห้ง
ดินคือเนื้อเถือแบ่งแห่งชนผอง
อลังการบ้านเมืองรุ่งเรืองรอง
ลูกหลานครองเพราะหมู่ท่านแต่บรรพกาล

ถึงยุคนี้บ้านเมืองได้เฟื่องรุด
แต่ถึงจุดได้ปลื้มลืมถิ่นฐาน
ชนเปลี่ยนไปอักโขจากโบราณ
ทุกหย่อมย่านเหมือนมีกาลียุค

เรามีเรื่องเคืองใจอันใดหนอ?
จึงได้ก่อแค้นเคืองเป็นเรื่องสนุก
โดยสิ่งที่ไล่ลามคือความทุกข์
เอาแต่ซุกหน้าเหน็บเจ็บหัวใจ

สงสารเอยประเทศไทยในวันนี้
แต่ไม่สายเกินที่จะแก้ไข
ถ้าไทยร้อนคนที่ตายมิใช่ใคร
ล้วนคือเราชาวไทยมิใช่ฤา?

เพื่อเหล่าบรรพชนไทยได้นอนนิทร
ราษฎร์สถิตสุขสวัสดิ์ความสัตย์ซื่อ
ช่วยกันเถิดช่วยสร้างไทยให้ระบือ
ให้ไทยคือเมืองทองของคนไทย

.............................................

เปลวเพลิง