๏ กราบกวี ศรีกลอน สนทรภู่
มากราบครู ครอบกานท์ ด้วยงานเขียน
จำสำเนียง เสียงครู มาชูเพียร
และฝึกเขียน คำกลอน ถึงตอนนี้

กลอนของครู เคร่งครัด เรื่องจัดสร้อย
ท่านถักถ้อย ทับความ จนงามศรี
สัมผัสใน ใส่เสียง ท่านเรียงดี
สระชี้ เชื่อมเสร็จ สะเด็ดวรรณ

รูปอักษร ซ่อนเสียง ก็เรียงถ้อย
ท่านต่อห้อย หันหก ไม่ตกผัน
ทั้งวรรครับ หรือส่ง  ก็ตรงกัน
สำเนียงนั้น แนบเนื้อ ไม่เชื่อดู

ท่านไม่ส่ง เสียงตรี ที่บาทสอง
เสียงไม่คล้อง เคียงกัน จักคันหู
จัตวา มาซุก ให้จุ๊กกรู
ดนตรีครู ขานเพราะ เสนาะคม

จบบาทแรก แทรกเสียงโท มาโห่ห้อย
จบบาทร้อย ลากสามัญ มาผันสม
อย่าไปซัด จัตวา ไม่น่าชม
สูงระงม เงยโหน เดี๋ยวโดนปา

เรื่องสัมผัส จัดชม ผสมถ้อย
ท่านชอบต้อย แต่งเสียงอัน ไว้ผันหรา
อวม อิ อบ หลบเสียง ไม่เรียงมา
เสียงมันว้า วุ่นหยูก ไม่ผูกใย

ชอบอุทาน ขานโชว์ ว่า โอ้ เอ๋ย
คงคุ้นเคย คำอยู่ เพราะครูไหล
โอ้บาปกรรม น้ำนรก ที่หมกใจ
ท่านกล่าวไว้ ว่าเอ๋ย ก็เคยลอง

เขียนนิทาน ขานโขลก โขยกฟ้า
เขียนกลอนมา หมายโขก กระโหลกผอง  
ท่านปลุกย่าน ร้านตลาด ระบาดคลอง
ให้หันมอง หมั่นถือ หนังสือแล

อันร้อยกรอง มองกาล ที่นานเก่า
มีแต่เหง้า งามศักดื์ จึงถักแถ
แต่คนจน ก้นเขา ไม่เล่าแปล
วิชาแหม หมกทุ่ง สะดุ้งฤา

สมัยโน้น คนหรู เขาตู่เต้า
ว่ากลอนเง่า โง่โหงก กระโหลกหรือ
อย่ามาเปรียบ เทียบโคลง จรรโลงลือ
เป็นแค่มือ เมาผี กวีไพร

ท่านเขียนโคลง โจ๋งครึ่ม กระหึ่มเสียง
กลับว่าเรียง ร้อยเลย จนเกยไหล
สัมผัสใน ใส่เยอะ มันเลอะไป
ว่ามิใช่ ชั้นหรู ไม่ชูชม

๏ เสลาสลอดสลับสล้าง .... สลัดได
สะอึกสะอะสะอมสะไอ ............. สะอาดสะอ้าน
มะแฝ่มะฟางมะเฟืองมะไฟ ............... มะแฝงมะฝ่อ พ่อเอย
ตะขบตะขาบตะเคียนตะคร้าน ........................ ตะคร่อตะไคร้ตะเคราตะครอ ฯ
( นิราศสุพรรณ )

จึงขอโยง โคลงครู ให้ดูเห็น
สัมผัสเต้น ต่อเคียง ท่านเรียงสม
เขียนลำบาก ยากเหลือ ว่าเนื้อตม
ว่าไม่คม ความหมาย ถวายใคร

กลอนนิทาน ขานคม ขย่มพื้น
ทุกวันคืน ใครอ่าน ยังหวานไหล
จินตนา การเลิศ กำเนิดไกล
ทั้งเมืองใหญ่ ยักษ์มนุษย์ สมุทรคราม

ปัจจุบัน วรรณศิลป์ ไม่ชินเสียง
ไม่ร้อยเรียง รับลูก ไม่ผูกหาม
อันเสียงกลอน ซ่อนผูก จึงถูกงาม
กลับเขียนความ ครอบเฉย เหวยเหวยไป

ร้อยจะเรียง เสียงอย่างไร ถ้าไร้ผูก
เบอร์กระดูก ต่างองค์ หรืองงไสย์
มีแต่ต้น ด้นเฝือ สิ้นเนื้อใบ
สัมผัสใน นั้นหนา ไม่หาเลย

สัมผัสใน ไร้เขียน ว่าเซียนขลาด
ฉันศรีปาด ปฏิบัติ กำหนัดเหวย
สัมผัสนอก ในเขียน ยังเวียนเฮย
ขอครูเอย อ้างอวด ตะกวดแปลง ๚ะ