***”เดียวดาย”***

วสันต์เลือนเคลื่อนคล้อยล่องลอยผ่าน
เย็นหนาวซ่านเยี่ยมกรายคล้ายข่มเหง
ให้คนเหงาเศร้าซมตรมวังเวง
ความครื้นเครงหลบลี้ ไม่มีมา

คงได้แต่นั่งมองท้องฟ้ากว้าง
ที่เคียงข้างคือเงาเฝ้าห่วงหา
และสายน้ำฉ่ำนองท้นสองตา
ทุกช่วงกาลเวลาไม่ลาเลือน

จะเหลียวหาใครเล่าคอยเฝ้าห่วง
จนเลยล่วงดั่งคล้ายใครเชือดเฉือน
ปลายนภาพร่างพราวทั้งดาวเดือน
แต่เราซิไร้เพื่อนบนเรือนใจ

นอนระทมตรมหมองในห้องเก่า
ขาดคนเย้าหยอกนวลชวนหวั่นไหว
ภาพสะท้อนย้อนย้ำช้ำทรวงใน
ขาดอุ่นไอโอบเอื้อ...เหลือเพียงเงา...

"สุนันยา"

	ผู้เขียน	หัวข้อ: *”เดียวดาย”* (อ่าน 11314 ครั้ง)
0 สมาชิก และ 1 บุคคลทั่วไป กำลังดูหัวข้อนี้