…ความทรงจำกับอนิจจตา…

…ความทรงจำกับอนิจจตา…

   …ฉันเคยนั่งครุ่นคิดถึงเรื่องความทรงจำ
กับความไม่จีรังของสรรพสิ่งในชีวิต

ระหว่างโลกสมมติที่เราทุ่มเท ทุกสิ่งทุกอย่าง
ให้กับมัน จนแทบไม่มีเวลาหยุดหายใจ
กับโลกแห่งโลกุตระ

อะไรคือความจริง อะไรคือความไม่จริง

…แม้จะรู้ว่าถ้าเราปล่อยวาง
จากการยึดมั่นถือมั่นในสรรพสิ่งได้
ชีวิตเราคงจะทุกข์น้อยลง
ยามที่ต้องเผชิญกับโลกธรรมทั้งแปด

แต่…
   กลิ่นหอมอ่อนๆของเหล่าบุปผชาติ
   ผสมกับกลิ่นไอดินหลังคืนฝนตกท่ามกลาง
   หมอกจางๆ อันแสนสดชื่นในยามเช้า

   หรือแม้แต่กลิ่นหอมยวนยั่วน้ำลาย
   ของข้าวสวยเรียงเม็ดเป็นระเบียบงามตา
   ที่พึ่งหุงร้อนๆ โปะด้วยไข่เจียวฟูกรอบ
   เหลืองอร่ามที่พึ่งเจียวลงจากกระทะใหม่ๆ

   เสียงออดเอื้อนของซออู้ที่ปานจะเชือดเฉือน
   หัวใจผู้ฟังให้ขาดรอนๆไปกับสายเสียงนั้น

   หรือเสียงหัวเราะที่แสนจะใสซื่อบริสุทธิ์
   ไร้ซึ่งมายาของเด็กน้อยที่พร้อมจะสร้างรอยยิ้ม
   ในทุกครั้งที่ได้ยิน

   ความรู้สึกซาบซึ้งคราสดับวรรคทองของกวี
   ที่บรรจงกลั่นร้อยเรียงตัวอักษร
   ให้เป็นดั่งเสียงดนตรีเร้นแฝงด้วยความหมาย
   อันลึกซึ้งกินใจจนยากจะลืมเลือน

   หรือความอบอุ่นซาบซ่านดิ่งด่ำลึกในหัวใจ
   ที่เกินกว่าจะหาคำบรรยาย
   ยามสบตากับคนที่เรารัก…และรักเราสุดหัวใจ
   ราวกับว่าสิ่งต่างๆรอบตัวนั้น
   ตกอยู่ในภวังค์แห่งความเงียบงัน เงียบเสียจน
   ได้ยินแม้เสียงหัวใจสองดวงเต้นสอดประสานกัน

…ยังคงเป็นยางเหนียวที่คอยจะยึดเหนี่ยวรั้ง
จิตวิญญาณมิให้หลุดพ้นจากบ่วงพันธนาการได้

   อาจจะจริงที่ความรู้สึกต่างๆเหล่านี้
ล้วนเป็นผลผลิตแห่งโลกสมมติ
แต่ความรู้สึกที่ฉันสัมผัสได้นั้น
มันช่างเสมือนจริงเสียเหลือเกิน
จริงเท่าที่จะจริงได้ทีเดียว

   บนเส้นทางแห่งการไขว่คว้าหาสัจธรรม
จำต้องเรียนรู้วิธีการใช้ชีวิตอยู่ในโลกคู่ขนานนี้
ไปจนกว่าจะเกิดแสงสว่าง แห่งโลกุตระปัญญา
ที่สว่างมากพอจะสลัดทิ้งพันธนาการ
แห่งสังสารวัฏอันยาวนานไม่มีที่สิ้นสุดนี้ได้

   แต่ก่อนจะถึงเวลานั้น…
ความรู้สึกของฉันบอกฉันว่า

   ไม่ว่าสรรพสิ่งทั้งหลายจะเปลี่ยนแปลง
หรือเสื่อมสลายไปตามกาลเวลาอย่างไรนั้น
มันมิได้ทำให้คุณค่าของมันลดน้อยถอยลงเลย
เพราะมันยังคงผนึกแนบแน่น
อยู่ในความทรงจำของเราเสมอ…

คืนวันนับเคลื่อนคล้อย......นานปี
มิอาจแม้นาที....................กลับย้อน
สูงต่ำสุขทุกข์ดี-................เลวผ่าน
เพียงหนึ่งทรวงสะท้อน.......เก็บไว้ในคะนึง

Inspired by a Quote from Movie: 5 to 7
“...I had a long time to consider the value of memory, and the idea that just because something doesn't last forever doesn't mean its worth is diminished...”

Soul Searcher
Inspired to write 6/8/2023

	ผู้เขียน	หัวข้อ: …ความทรงจำกับอนิจจตา… (อ่าน 10030 ครั้ง)
0 สมาชิก และ 1 บุคคลทั่วไป กำลังดูหัวข้อนี้