ความคิดถึงเก็บงำเราจำได้
วันผ่านไปปีล่วงยังห่วงหา
รางเลือนร้างห่างหายสุดสายตา
พร่ำพรรณารันทดเป็นบทกลอน

ด้วยภาระหน้าที่คงมีมาก
ต่างลาจากตลอดให้ทอดถอน
ร่วงโรยร้างรักกานท์ร้าวรานรอน
จนอกอ่อนอ่วมช้ำเกินทำใจ

ตะวันเคลื่อนเลือนหายกลับกลายสู่
เช้าครองคู่..ฟ้าแจ้ง..แสดงใหม่
กวีรั้งฝังจิตสถิตย์ใน
เคียงชิดใกล้..ประดับ..คู่กับกลอน


Jannjao

วัฎจักรสายฝนที่วนว่าย
เมื่อพระพายดุดันผันลมอ่อน
ตะวันดับกลับจ้ามาอวยพร
หรือเผาร้อนกันเล่าเกินเข้าใจ

เมื่อชีวิตดิ้นรนคนไขว่คว้า
กับเงินตรา..ค่าอยู่สู้เท่าไหว
โลกก็หมุนคนเวียนและเปลี่ยนไป
กาลเวลาก็ไวคล้ายไม่รอ

ทุกภาระคราก้าวยังเฝ้าคิด
ถึงมวลมิตรสหายเคยได้ต่อ
กลอนของคนมากมายคล้ายถูกคอ
เคยเล่นล้อเอ็นดูอยู่เหมือนกัน

บ้างมีเศร้าเหงาลึกนึกคิดถึง
มีตราตรึงซึ้งใจอยู่ในฝัน
คิดถึงนะกวีที่ผูกพัน
ยังรอวันเธอเขากลับเข้ามา

ดาวเอง

 

   

กลอนฝากชื่อถือครองเป็นของเขา
ส่วนกลอนเรา...อิดโรยหากโหยหา
มิงามงดบทคำ..ธรรมดา
กลอนติดฝา..บ้านบ้าน..แบบงานกลาย

อาจดูแปลกแหวกสไตล์..ยามได้อ่าน
ทุกข์รำคาญ...ปั่นปลุกสุขสลาย
จะเติมแต่งแข่งอ้อน..กลอนดันตาย
อยากเฉิดฉาย..เหมือนเขาบ้าง...คงห่างเกิน


Jannjao

 
มาเล่นบทตัดพ้อท้อสลด
เจ้าพ่อบทต่อกลอนทั้งร่อนเหิน
ปากก็ร้ายปรายตามาประเมิน
ทำยุเชิญให้โกรธเล่นบทร้าย

ติดฝาบ้านก็ดีนะพี่จ๋า
หรือติดฝาโลงให้ได้เฉิดฉาย
ใช่แช่งพี่..ที่บอกกันกลอนดันตาย
กลอนสลายเขียนใหม่ให้ไวเลย

 

ห้องรวมญาติคลาสเล็ก..แต่เช็คชื่อ
ลงลายมือ..แจ้งสิทธิ์..ยังคิดถึง
รวมหลากหลายรายรัอยถ้อยรำพึง
กลอนสุดซึ้ง..สุขเศร้า..หรือเหงาใจ

อ่านกานท์กฎบทเพิ่ม..เริ่มสนุก
จึงลองรุก..สืบสาน..ผลงานใหม่
หากยังขาดคลาดเคลื่อนมิเหมือนใคร
ช่างประไร..แต่งสู้..เรียนรู้เอา

ณ.ทึ่นี้..มีแต่มิตร..ที่คิดห่วง
เวลาล่วง..ไมตรี...ทวีเท่า
อารมณ์ละเมียด....เกลียดรักมีหนักเบา
ครายวนเย้า...ขอโทษ...อย่าโกรธกัน


Jannjao

ยินดีที่ได้รู้จักจ้า  

ความคุ้นชินถิ่นนี้ไม่มีสร่าง
พี่ก็พึ่งมาบ้างช่างสุขสม
คล้ายกับว่าคิดถึงจึงมาชม
มานิยมต่อกลอนเช่นก่อนเคย

ร่วมสนุกพี่น้องตามห้องหับ
แต่ใจกลับอ่อนล้าเกินกว่าเผย
อยากลืมว่าเป็นใครไปซะเลย
จนทรามเชยเผยตนวนกลับมา

มะสะแปหวนคืนใช่อื่นไหน
จะมิเป็นผู้ใดให้ปวดปร่า
จะคงอยู่เช่นนี้พี่สัญญา
คนตามหาก็เลิกงงไม่หลงทาง

มะสะแป  ของแทร่ ตลอดกาล

 

จะเปลี่ยนนามสักร้อย..ใครเล่ารู้
ถ้าเปลี่ยนไหวจะรอดูมิเหินห่าง(อิอิ)
จะตามเกาะตามติดมิปล่อยวาง
ขนาบข้างหนีบเอวชั่วกัปกัลป์

นามพิกุลก็ลาร้างเส้นทางนี้
มิอยากนับจำนวนปีให้ขบขัน
อายุน้อยร้อยขวบฮาตะบัน
กลัวหนุ่ม-หนุ่มมาแย่งกันให้บรรลัย

แต่เมื่อครั้งกลับมาก็แช่มชื่น
มันคล้ายกับเพิ่งตื่นจากหลับไหล
มันแอบคึกนึกคำกลอนเหมือนร้อนใจ
อ๊ะ!นี่ฉันยังแต่งได้อยู่นี่นา

นึกว่าตนนั้นลืมไปเสียแล้ว
พิกุลแก้วอาจถูกเลือนเหมือนคนบ้า
แต่เอาเถิด..สมอง..ดันคืนมา
มิลืมว่า...บทกลอนเป็นแบบใด

ก็ยิ่งใคร่คิดถึงพี่เสียนัก
ยามกลับมาพำนักพักอาศัย
เหมือนคนแก่ท้าวความวันเยาว์วัย
ทั้งที่เรา...เพิ่งจะใกล้...ยี่สิบเอง(เนอะ!!)