เปรียบระบำบทนี้คือชีวิต
พลิ้วไหววาดทั่วทิศสถิตที่
กว่าจะร่อนลงสู่ผืนปฐพี
ระบำแห่งโลกีย์ยังโชกโชน
สะเทิ้นหน้าสะเทิ้นหลังดังอ้อนแอ้น
ฝากรอยไว้ทั่วแคว้นแสนโลดโผน
ผิวสัมผัสแดดลมร้อนยังอ่อนโยน
ล่องระบำไปไกลโพ้นฟากแผ่นดิน
เมื่อแรงลมโรยล้าพาเจ้าร่วง
ร่องรอยไหม้หลายดวงคราผกผิน
พาดผ่านเช่นแผ่นที่แห่งชีวิน
เป็นเรื่องเล่าจวบสิ้นลมหายใจ
ส่งนิยามความคิดไปอีกรุ่น
ประสบการณ์คือต้นทุนที่มอบให้
ทั้งภาระหน้าที่คอยสืบไป
เพลงระบำบทใหม่ได้ดำเนิน
แผ่นหลังรองด้วยฟื้นดินผินมองฟ้า
ดาวดาราระยับยิบยามขวยเขิน
เจ้าใบไม้หนึ่งใบได้เผชิญ
ละจากต้นระคนเดินเต้นระบำ
ผู้มองจากเบื้องล่างยังร้อยยิ้ม
หลับตาพริ้มพร้อมส่งใจทุกเช้า-ค่ำ
ขอให้เจ้ามีสง่าอย่างผู้นำ
การร่ายรำจบแล้ว...ขออำลา.
•แก่นไม้๛•
