ทุกอย่างเหมือน ช้า-เร็ว ยามคิดถึง
แม้นกาลหนึ่ง"เท่ากัน"มิปั้นเสริมแต่หากความรู้สึกนึกเหิมเกริม
ใจประเดิม เร็ว-ช้า มิมั่นคงจังหวะของสองกาลย่อมผ่านจิต
"ปัจจุบัน"ล่วงนิดอดีตหลงส่วน"กาลก่อน"ตอนนั้นจิตบรรจง
แต่มิอาจ"ซื่อตรง"ตามเวลาจึงคิดหวนครวญคำถึงความหมาย
ความแยบคายของจังหวะในวันหน้า"อนาคต"คือสิ่งเดียวในมายา
ที่ล่อลวงห่วงหา...พาเพลิดเพลินใจยิ่งอยากย่างก้าวยิ่งไกลห่าง
เกิดช่องว่างหว่างเวลาพาเหาะเหินความรู้สึกลึกล้ำยามก้าวเดิน
ทั้งที่ความ ขาด-เกิน..คือใจเรา.
