นิทานนกขาว

บินมาเถิดนกน้อยสีขาวเอ๋ย
มาให้เชยชมชิดพิสมัย
ขนเจ้างามเป็นหนึ่งจนตรึงใจ
เสียงเจ้าใสเสนาะศัพท์ยามรับฟัง

ราวโบยบินเบี่ยงบ่ายจากปลายรุ้ง
ผ่านท้องทุ่งโปรยปรายข่ายความหวัง
ยังชีพผืนปฐพีอันจีรัง
ให้สะพรั่งสันติสุขทุกคราวครา

เป็นเรื่องเล่ายาวนานจารจดไว้
แต่อดีตสืบไปในเบื้องหน้า
มีบางคนเปิดเผย-เจ้าเคยมา
แล้วลับลาห่างหายเหมือนวายชนม์

บินมาเกื้อมากกหน่อยนกน้อย
มาโปรยปรอยความหวังดั่งสายฝน
ทุกวันนี้มืดทั่วฟ้าจลาจล
คนมุ่งฆ่ามุ่งก่นคนด้วยกัน

มาสอดข่ายสายรักให้หนักแน่น
ให้แน่นแฟ้นร่มเย็นเป็นรังขวัญ
แล้วรองด้วยขนนุ่มชุ่มชีวัน
กล่อมให้ฝันด้วยเสียงจำเรียงราย

บินมาบินมาเถิดนกน้อย
เราเฝ้าคอยเห็นเจ้าทุกเช้าสาย
มาสร้างรังหยั่งรักพำนักกาย
ชั่วฟ้าสิ้นดินสลาย...นะเจ้านะ

.................................

เปลวเพลิง