ข้าพเจ้าถอดดวงตาห่มอาภรณ์
ปิดหลับนอนเมื่อยามใกล้ข้ามสาง
หลบซ่อนกายใต้ผ้าห่มซบอำพราง
รอหมอกบางหยอกปลุกเข้าฉุกเช้า
ข้าพเจ้าถอดสายใจห่มไหมแพร
ล็อกกุญแจใต้กายอันเหนื่อยเฉา
ปิดอย่าให้ฟุ้งซ่านวุ่นพาลเร้า
เพื่อบรรเทา, ทุกข์ขับเมื่อหลับลง
ข้าพเจ้าปล่อยจิตเริงฤทธิ์รื่น
กับวันคืนนิทราตามประสงค์
เพื่อคลายผ่อนใจ-ตา อันพะวง
เกี้ยวบรรจงจูบธิดาพรราตรี
cr.picture from internet