เรียมก็หลง...รสพจี...กวีเจ้า
สำนวนเร้า...ทรวงจน...ทนมิไหว
ต้องรจิตคล้องนิพันธ์ ณ ทันใด
ฝากความนัยสื่อส่งถึงนงราม

อักขรา...เปล่งปลั่ง...ดั่งแถง
สะกดแด...ชายสั่น...ประหวั่นหวาม
สติเลือน...หมุนติ้ว...ละลิ่วตาม
อัตถะความ...เจ้าถัก...จำหลักทอ

ได้เสพรสบทกานท์สะคราญนุช
คือที่สุด...แห่งพร...อยากวอนขอ
ว่างก็เหวี่ยง...พจน์เคล้า...พะเน้าพะนอ
เย้าลออ...ให้เกษม...เปรมฤดี

ศรีเปรื่อง
๕ ม.ค. ๒๕๕๖

 


ระวังมดหน่อยน้องจ้องตอมไต่
รีบออกมาเร็วไวให้หลบเลี่ยง
หว่านพจน์งาม ลออหวังคลอเคียง
ดีดีทีตั้งเรียง...เสี่ยงก็มา

คงจะเปลืองมากนิดฉีดท่าน"ศรี"
เพราะฤทธี ท่านแข็งช่างแกร่งกล้า
เป็นพ่อมดเวทย์ขมังขลังวิชา
ต้มตำรา เป็นอาหารทานทุกวัน

หิ่งห้อย

 

ดีดีที...ปี๊ดปี๊ด...ฉีดเต็มหน้า
เข้านัยน์ตา...แสบท้น...จนถลัน
ซุกอกโสม...โฉมอล่องฉ่องผิวพรรณ
กายาสั่น...ดั่งลูกนก...ตกนที

ดู่ดู๊ดู...หิ่งห้อย...กระจ้อยกระจิด
ใช้สารพิษ...มาดหมาย...ทำลายศรี ฯ
โอ้! หนึ่งโสม...ไฉไล...ใจอารี
ช่วยชีวี...พี่ด้วย...ก่อนม้วยมรณ์

ศรีเปรื่อง
๖ ม.ค. ๒๕๕๖

-- ร้อยคำกานท์..จารลง..ด้วยหลงใหล
เพราะมีใจ..ใฝ่รัก..ในอักษร
จึงจรด..พจน์พร่ำ..เป็นคำกลอน
แทนสุนทร..วอนว่า..ถ้อยพาที

-- แม้นทำนอง..กรองคำ..มิล้ำค่า
ทุกถ้วนบท..พจนา..ไร้ราศี
ยังหมายใจ..ใคร่ร้อย..ถ้อยวจี
ด้วยฤดี..นี้รัก..สลักคำ..ฯ