ล้มบ้างเถอะนะ

จะขอเล่าอัตชีวประวัติ
โดยรวบรัดแต่ครั้งยังประถม
เรียนได้เกรดสี่ตลอดยอดนิยม
เรายิ่งสมอารมณ์หมายสบายแด

เริ่มตั้งแต่ปอหนึ่งถึงปอหก
พองขนยกตัวว่าข้าก็แน่
คิดว่าตัวเรานี้โชคดีแท้
เพราะพบแต่ความสำเร็จดุจเพชรพลอย

พอมอต้นพากเพียรเข้าเรียนต่อ
เราจะขอสู้สุดใจไม่ท้อถอย
ก็ทุ่มแรงโถมให้มิใช่น้อย
เกรดออกค่อยโล่งจิตขึ้นนิดนึง

แล้วมอปลายเริ่มฤทธิ์ความผิดหวัง
สอบตกครั้งแรกนี้มีแต่อึ้ง
แรกแรกก็เศร้าสลดรันทดตรึง
ดีที่รึงรัดใจเราไม่นาน

มหาวิทยาลัยให้ขื่นขม
รสซานซมผิดหวังดังประสาน
แผลถลอกปอกเปิกพอเบิกบาน
จึงมองการล้มเหลวต่างเปลวไฟ

เปล่า-มิใช่ไฟผลาญย่านเคหา
แต่คือไฟจุดให้กล้าเดินหน้าใหม่
ล้มแล้วเปิดโลกทัศน์เห็นชัด-ไกล
มองอะไรละเอียดอ่อนกว่าก่อนเคย

นับแต่นี้ต่อไปตั้งใจว่า
จะล้มถ้าโอกาสเบียดมาเสียดเสย
หากถามว่าอยากล้มไปทำไมเอย?
ล้มเพื่อเย้ยหลักชัย...ก่อนได้มัน

......................................

เปลวเพลิง