นั่งร่ำไห้ปลายสวนจวนใกล้พลบ
เสียงเขียดกบอืดอาดหวาดผวา
เงาตะคุ่มพุ่มไม้แกว่งไปมา
เหลียวซ้ายขวาพาหวั่นกายสั่นเทา

ฝนตกพรำซ้ำปอนเปียกฟอนเฟะ
กายเละเทะแฉะเฉอะเปรอะผมเผ้า
อยากกลับบ้านหวานชื่นคืนเรือนเรา
ห่วงหรือเปล่าที่หายไปไกลตา

แต่ก่อนนั้นฉันงอนเธออ้อนห่วง
กาลเลยล่วงช่วงนี้มิมีค่า
ไยมิง้อเหมือนเก่าเหงาอุรา
รู้ไหมว่าหนาวจังทนนั่งคอย

หิ่งห้อย

  

555...งงเนอะเขียนไรเนี่ย..

 

ขอรับบทน้องพิมเดินยิ้มแฉ่ง
ต้องรีบแต่งตัวรอมิท้อเฉย
ชายมาง้อเราแล้วมิแห้วเกย
สบายใจแล้วเอ๋ยมิเฉยมอง

อาบน้ำถูขี้ไคลเคยไหลย้อย
ว่ายน้ำคอยตีโป่งย่ำโมงส่อง
หากเรือพี่มีมาจะคว้าปอง
ล่มลงคลองสองเราปรับเข้าใจ

แช่น้ำอยู่แต่เช้าจนเข้าบ่าย
รอว่าชายพายเรือเหนือคลองไหม
ตะคลิวเริ่มกระแซะแหมะขี้ไคล
พายไวไว ลุงปรางค์ ง้อนางพิม

 
พายเร็วๆๆฮ่าๆๆฮิ้ววววววว

ต่ายจ้าาาา....