สุขใดที่ไหนมี?...

ไปอยู่ป่าอยู่ดงยังคงคิด
ใช้ชีวิตคิดต่างลบทางฝัน
ไม่ต้องมีบ้านรถลบหมดกัน
คืนป่าดงไพรวัลย์นิรันกาล

มิใช่เบื่อเหลือที่นาทีบ่น
หากแต่ตนค้นไขว่มีใจสาน
อยู่เมืองใหญ่หากินยลยินนาน
จนซื้อบ้านซื้อรถทั้งหมดมี

อยากจะได้ทุกสิ่งยิ่งขยัน
มานะมั่นหันหามิลาหนี
แต่สิ่งหนึ่งซึ่งหมายมาหลายปี
คือฤดีของคนที่ยลเยือน

แม้นหาซื้อมิได้น้ำใจนั่น
ต้องแลกกันด้วยใจจึ่งได้เพื่อน
ที่แลกไปให้หายสลายเลือน
มิได้เหมือนบ้านนาชาวป่าดอย

อยู่บนเขาเนาสูงนอนมุ้งสาย
มีมากหลายน้ำใจรอให้สอย
คนป่าดงคงคำมิสำออย
พูดแต่น้อยหนักแน่นมิแค่นใคร

ที่รื่นเริงเถลิงศกมิปกปิด
มากน้ำจิตชิดคำดุจน้ำใส
ทั้งช่วยเหลือเผื่อแผ่ดูแลใจ
ยามมีภัยให้หมองประคองแล

ไปอยู่ป่าอยู่ดงยังคงหมาย
ที่สุดท้ายตายวางลับร่างแข
อยู่บนเขาเนาสรวงงามดวงแด
สุขเที่ยงแท้..ปล่อยวางทุกอย่างเอย.

พิณจันทร์
๑๗ เมษายน ๒๕๕๗