สายตาเธอลำเอียงมองเพียงเขา
คำว่าเราจึงห่างร้างไกลฝัน
เธอปล่อยจิตชิดใกล้ไปผูกพัน
ส่วนกับฉันมิแลทำแชเชือน

คิดไหมนั่นฉันมองจ้องเธออยู่
นึกหรือว่ามิรู้ดูเธอเหมือน
เธอฝันใฝ่ใกล้เขาเข้าไปเยือน
ทิ้งวางเลือนเพื่อนอย่างฉัน...เธอปันใจ

 บินหลา

 

 

มาเจอเพื่อนเยือนถิ่นกวินศรี
ปลอบฤดีที่เฉาเข้าเกลี้ยกล่อม
ขอบน้ำใจจริงแท้แม่พะยอม
ขอรวมหลอมความช้ำนำทิ้งไป

เจอะแต่คนหลายจิตคิดมิซื่อ
เรานั้นหรือมอบรักภักดิ์ยิ่งใหญ่
อธิษฐานชาตินี้หนีชายไกล
ขออยู่ใกล้เพื่อนซี้ชื่อ"วิริน"

บินหลา

 

พักสายตาอารมณ์ข่มคิดถึง
หวนรำพึงพาใจให้หม่นหมอง
ทรวงพังภิณท์สิ้นใสไม่เรืองรอง
น้ำตานองเนิ่นเนาเข้าแทรกทรวง

แสงกะพริบริบหรี่ที่เหลือหลง
จะยังคงคอยเคียงเพียงแค่ห่วง
เห็นเธอสุขสิ้นหม่นมีคนควง
ไร้สิทธิ์หวง...แม้ใจตรอมพร้อมยินดี

ดาร์

 

เลื่อนลอยร่างร้างแรมแซมห้วงหาว
รู้ไหมดาวโดดเดี่ยวเชียวพี่เอ๋ย
น้ำค้างพรำซ้ำโถมลมรำเพย
เหมือนหยันเย้ยหยามย่ำทนกล้ำกลืน

รวดร้าวเจ็บเหน็บหนาวทุกคราวครั้ง
แต่ก็ยังหยัดอยู่สู้ข่มขืน
ครั้นผ่านพบสบชายรักคลายคืน
แทบหมดลมล้มทั้งยืน...ซบผืนดิน

ดาร์

 

ตอนนี้ใจรับรู้อยู่เคียงใกล้
แต่จะนานปานใดไม่เที่ยงแน่
เขาว่าใจชายนั้นย่อมผันแปร
ตามกระแสไอที ที่วาดวาง

อาจผันผวนทวนกลับแล้วดับมืด
สักวันจืดเจื่อนลงคงหมองหมาง
สิ่งเคยวาดหวังไว้ในแนวทาง
เกรงจังสร้างสถานวิมานลม

ดาร์