โลกของฉันบางวันมีสีชมพู
รักล้อมอยู่สิ้นโศกโลกสดใส
ทั้งทิวาราตรีมีสุขใจ
มิอยากไปแม้แมนแดนพิมาน

ยามสิ้นสุขทุกข์โศกโลกสีหม่น
มีแต่คนใจทรามความร้าวฉาน
สีใดใดไม่ดำรงอยู่คงนาน
เปลี่ยนตามกาลหักของเวลา

ธนุ  เสนสิงห์