มือสองข้างที่เคยกุมให้ใจไหว
ช้ำแล้วไงเจ็บแสนทนแล้วฤานี่
ชอกช้ำจิตช้ำอุราช้ำฤดี
ช้ำสุดนี่ช้ำเพราะพี่จากน้องไป
เคยฝากรักบอกรำพันสักพันครา
ไม่เห็นมาใจน้อยคอยไม่ไหว
จึงจำพรากจากพี่ไปแสนไกล
ยอดดวงใจขอลาขอจากจรไป
ในวันนี้ที่ได้เห็นกับตานั้น
ยังไม่มั่นใจอีกแล้วหรือนี่
บอกกับจิตพอแล้วดวงฤดี
พอเสียทีกับคนไม่ยอมพอ
ความรักเอ๋ยเจ้าอย่าทักข้าเลย
มิอาจเฉยจำทนจะอยู่ได้
หากมีอีกคงเจ็บช้ำระทมไป
ทั้งหัวใจปิดตายพอกันที
ปทุมมาลย์
