คนมีอดีต

กระท่อมร้างกลางสวนอบอวลเหงา
หลังคาเก่าสนิมเกาะน่าเยาะหยัน
สังกะสีผุกร่อนขอนไม้ยัน
ข้างฝาหันทางไหนไร้ไม้ตี

พื้นไม้ห่างหว่างซอกยุงหยอกเย้า
มันคงเหงาเราหงอยคอยเสียดสี
แมลงวันบินว่อนตอนแดดมี
ส่วนแมงวี่มีมาห้าโมงเย็น

ไม่มีครัวกะละมังถังหม้อข้าว
มีแต่ขันสีขาววับวาวเห็น
กระป๋องน้ำใบหนึ่งกึ่งจำเป็น
ฝนกระซ่านกระเซ็นเย็นสบาย

ไร้ตู้เตียงเขียงไม้ที่ใช้หั่น
ต้มแต่ไข่ทุกวันฟันฟางหาย
กินเพื่ออยู่อย่างเดียวเดี๋ยวก็ตาย
ทรัพย์สมบัติมากมายก็ไม่มี

อายุปาเข้าไปใกล้หกสิบ
เหงาก็หยิบดินสอระบายสี
เขียนกลอนเศร้ากลอนโศกอยู่หลายปี
ร้องทุกทีที่เปิดมิเคยปลง

คนจนจนคนนี้เคยมีรัก
หัวใจภักดิ์สูญสิ้นสิ่งประสงค์
อนาคตอนาถขาดมั่นคง
ปล่อยเธอลงจงจิตคิดทบทวน

เรามิมีอะไรในชีวิต
ทรัพย์สมบัติน้อยนิดสิทธิ์ผันผวน
วางเธอไว้ในที่ที่สมควร
นอนกำสรวญโศกเศร้าอยู่เนานาน

บรรยากาศเหว่ว้าแต่ตาหลับ
สามสิบปีล่วงลับกลับหอมหวาน
ยอมอยู่อย่างผู้แพ้แม้ทรมาน
ไร้ลูกหลานรุมล้อมพร้อมเดียวดาย
...