เพียงวิหคนกน้อยอยู่ดอยป่า
มิต้องตาใครเขาให้เฝ้าเหลียว
ไร้สิ้นแสงแฝงตัวจึงมัวเซียว
ต้องร่อนเดี่ยวเซซังไร้รังคอน

ระหกระเหินเพลินป่าพนาพฤกษ์
ครั้นยามดึกหวิววาบภาพเพ้อหลอน
วิปริตจิตตกโถนกจร
จะไปอ้อนให้ใครไหนเมตตา

มิเหมือนแขแลผ่องท้องเวหน
ทั่วพิภพนภดลยลเห็นค่า
ศศิโสมโคมทองครองน่านฟ้า
มองตัวข้า  แค่รังนอนยังร้อนรน

บินหลา

 

อิจฉา คน คนนั้นจังเบย