อันบ่วงแร้วลวงล่อเป็นหลุมพราง
สร้างบ่วงว่างร้างลี้มีที่ไหน
บ่วงความรักล่อลวงทั้งดวงใจ
ยิ่งแก้ไขก็ยิ่งติดคิดผูกพัน

เมื่อเขาปล่อยเราก็ค่อยจะคล้อยปลื้ม
แต่เขาลืมเราช้ำอกมันผกผัน
เพราะบ่วงใจชีพสลายถึงหายพลัน
แสนโศกศัลย์ร้าวเหน็บเจ็บฤทัย

สิริวตี

เพราะถูกร้อยโยงใยดังไหมแท้
ยากเกินแก้จึงบอกตอกสลัก
วันเนิ่นเนาว์ห่างล่วงหน่วงหนักนัก
ใจจึงหักอารมณ์ที่สมควร

รักนั้นคือยาขมเปรี้ยวอมหวาน
เคยซาบซ่านเมื่อพบสบสันต์สรวล
สักพักยาหวานฉ่ำนำเนื้อนวล
ร้อนปั่นปวนรวดร้าวเผาหัวใจ

และแล้วยาความรักก็หมดฤทธิ์
กลายเป็นพิษอารมณ์ผสมใส่
คนจ่ายยาหลีกลี้หนีหายไกล
ทิ้งคนไข้กร่อนสลายตายทั้งเป็น

สิริวตี

 

น้องทำงานแป๊บเดียวมิเลี้ยวเลาะ
ทำมาเคาะคร่ำรวดปวดร้าวใส่
กลับมาเเล้วแก้วขวัญอย่าหันไป
แหมงอนใส่เดี๋ยวจุ๊บแก้มยุบจริง

สิริวตี
 

จะฝากคำนำร้อยเป็นสร้อยศิลป์
ให้วิรินผู้พี่ที่นี้ก่อน
หากเวลามิว่างมาวางกลอน
จะออดอ้อนทีหลังฉันหวังใจ

ละเลงร่ายรสคำฉ่ำชื่นหวาน
ยกทั้งพิมานของนวลดวงนี้ให้
รักเถิดนะรักเราฝังลงใน
มิมีใครมาแยกให้แตกกัน

สิริวตี
 

ออกพรรษาคราใดไปกันนะ
ยาดองจะเตรียมไว้ใช่ผ่านผัน
เมาเหล้าแล้วลืมรักที่หักพลัน
เมาด้วยกันคงจะดีวตีคอย

สิริวตี