รุ่งวันเสาร์ เข้าสวน ทวนกระแส
เดินยักแย่ เลียบแดน แสนสุขสันต์
สวมหมวกหลีก ปีกกว้าง พรางตะวัน
ไอหมอกควัน แน่นหนา เริ่มซาบาง

ต้นลำไย ใบช้ำ แห้งดำเขียว
ใบซีดเซียว หงิกงอ รอคืนร่าง
ใบเก่าเหลือง ร่วงหล่น บนริมทาง
กิ่งใบห่าง เลาะฟัน แต่งก้านฟัน

ต้นปลูกต่ำ น้ำยัง เจิ่งขังอยู่
ปล่อยลงคู จวนหมด ไหลลดหลั่น
ต้นปลูกเนิน ดินแดง เริ่มแห้งมัน
ต้องขึ้นคัน กันพุ่ม น้ำลุ่มคง

ใส่ปุ๋ยคอก นอกโคน ต้นละถุง
ในกระบุง ขี้ค้างคาว ซาวเป็นผง
ต้นสามกำ นำโรย โปรยรอบวง
ปูนขาวลง เททับ ปรับธาตุดิน

เสร็จแล้วไซร้ ให้น้ำ พอฉ่ำชุ่ม
ยอมเททุ่ม กายใจ ไปหมดสิ้น
รอผลิดอก ออกผล ยามยลยิน
ชุบชีวิน สักหน พ้นหนี้เทอญ

รพีกาญจน์

คิดหลายวัน ฝันเคี่ยว กลอนเที่ยวสวน
สัมผัสอวล ประทิ่น กลิ่นพฤกษา
ชมสัตว์แปลก แมกไม้ ไพรพนา
ถึงวันหยุด สุดสัปดาห์ มาชมกัน

ดำเนินท่อง ส่องวิถี ยลชีวิต
ม่านฟ้าปิด ฝนตก อกสนั่น
ไร้อิจฉา ตาร้อน ทอนโรมรัน
พบสุขสันต์ ขันขบ สบฮาเฮ

เชิญเพื่อนพ้อง น้องพี่ วจีภาคย์
ร่วมใจลาก กระบวน จารสรวลเส
มันหวานหยด ผดผลิ ราวลิเก
เชิญถ่ายเท กระทู้ คู่อารมณ์

 

รพีกาญจน์

ณ.บ้านสาวชาวสวนอบอวลหอม
กลิ่นพะยอมโชยชื่นดาษดื่นถม
มีนกไพรไก่ร้องก้องระงม
เย็นสายลมสอดเสียดเบียดไผ่เบน

กระรอกน้อยห้อยหัวตัวโยนแกว่ง
จั๊กจั่นแข่งเสียงขับรับกางเขน
กิ่งไม้ลู่ลมไกวไหวเอียงเอน
สาวเดินเล่นเลียบสวนชวนฝันเพ้อ

ต้นมะกอกทำกร่างขวางกอกล้วย
ร่องลำห้วยไหลหลากมากปลาเกร่อ
เห็นปลาช่อนแหวกว่ายคล้ายใจเบลอ
ปลาซิวเผลอวิ่งมาชนโดนงับเลย

เดินสะดุดกิ่งไม้กรอบหัวหมอบทิ่ม
ลุกนั่งยิ้มตัวงอหัวร่อเฉย
เรานี่หนอซึมเหม่อเซ่ออย่างเคย
พิโธ่เอ๋ยใครจะจองมองตัวเรา

ละอองดิน

       

ผวาตื่นขึ้นมาขี้ตาเปรอะ
น้ำลายเลอะฝันดีพอมีหวัง
มีคนไกลคนหนึ่งซึ่งคอยฟัง
เฝ้าฝากฝังดวงมานผ่านกานท์กลอน

เดินเข้าครัวมัวตาถลาล้ม
แล้วรวบผมลุกใหม่หายใจผ่อน
คิดถึงคนห่างไกลใจสั่นคลอน
ชงกาแฟกินก่อนคงผ่อนคลาย

อ้าว!ลืมไปไม่แปรงฟันดันกินแล้ว
อุ้ย!เราแจ๋วกลืนไปไม่เสียหาย
เฝ้าครุ่นคิดจิตปลื้มมิลืมชาย
หญิงข้างกายมีไหมให้คะนึง

เห็นเรือโยง..โยงยาวโอ้บ่าวเหนือ
มิน่าเชื่อใจฉันดันพาดขึง
รักไม่รัก...?ไม่รู้แน่ แต่จิตซึ้ง
เฝ้าคิดถึงแต่อ้ายมิหน่ายลืม  

ละอองดิน

 

(ขออภัย อึ อือ สั้นยาว ม สะกด หายากจริง)

นึกว่าเป็น เห็นชิว เพียงผิวกร้าน
ชื่นดวงมาน ใช่แฟน แสนปลาบปลื้ม
มิรู้หลัก ปักชำ ทำเอาซึม
โจ๊ะ พรึม พรึม แต่งงาม ตามพี่ไป

ชอบเสียแล้ว แก้วใจ สุดไถ่ถอน
ก็เพราะกลอน นำพา ตาใสใส
คำพิกัด ดินดิน กลิ่นอุ่นไอ
หฤทัย อ่อนโยน โอนเอนตาม

คอยยิ้มรับ ขับขาน ช่วยงานสวน
หัดไถพรวน แกะกาบ หิ้วหาบหาม
ตักวิดน้ำ ทำอาหาร ล้างจานชาม
ดูหน้างาม ยามเหนื่อย เมื่อยล้าคลาย

รีบรีบตอบ ชอบกดไล้ค์ ใช่กดเลิฟ
หยุดรีเสิร์ฟ เวลา จะพาสาย
รักวันนี้ ดีกว่า พรุ่งมากมาย
บอกไม่อาย อยากอยู่ คู่กับดิน

ดินบอกทำสวนไม่เป็น เขียนตามพี่
พี่ก็รักไม่เป็น เขียนตามดิน

รพีกาญจน์

ปีหนึ่งห้า อาถรรพ์ อันใดหนอ
หรือทัณฑ์ถ่อ ปลิดปลง จากองค์ไหน
ต้องชาวโลก โศกช้ำ ระกำใจ
ด้าวแดนใด ทุกข์ยาก ลำบากกิน

ปีก่อนฝน หล่นฟ้า ท่วมพาพัด
เกิดวิบัติ ยาวนาน ทุกฐานถิ่น
บ้านสลาย ตายล่ม ลงจมดิน
รู้ยลยิน ร่ำไห้ ไปทั้งเมือง

รีบฟื้นฟู กู้ป่า ไร่นาสวน
เพาะปลูกพรวน แทนคืน ต้นยืนเขื่อง
เสาะหยิบยืม ลืมตา คราฝืดเคือง
หวังปลดเปลื้อง หนี้สิน เหลือกินพอ

ยกมือป้อง มองฟ้า หาเมฆฝน
ยอเบื้องบน โปรดอวย ช่วยบ้างพ่อ
ยืนอาบแดด แผดจ้า น้ำตาคลอ
น้ำในบ่อ เหือดแห้ง แล้งกระจาย

ผักสวนครัว รั้วไต่ ใบเริ่มเหี่ยว
น้ำอย่างเดียว ประทัง ยังมิสาย
เกินห้าวัน ทันเปล่า คงเฉาตาย
ข้าวใบลาย ดินแตก แยกเป็นทาง

ซ่อมฝายพัง พนังขาด อาจไม่เสร็จ
น้ำนับเม็ด เจือโคลน ติดก้นอ่าง
ขอฝากฝัง ครั้งท้าย ก่อนวายวาง
คิดถึงบ้าง หากรัก สักนาที

รพีกาญจน์

ลืมตาตื่นครืนคร่ำฟ้าฉ่ำฝน
พิรุณหล่นหม่นเทาไร้เงาสี
ลมกรรโชกโบกโบยโชยหวิววี
ธรณีชื้นชุ่มอุ้มวาริน

หลายวันผ่านกาลเคลื่อนยังเปื้อนเปรอะ
พื้นแฉะเฉอะโคลนถมเผลอล้มดิ้น
รถสัญจรไปมาถลาบิน
เมื่อไรสิ้นหน้าฝนบ่นกันจม

ต่างจากที่ทางเหนือเบื่ออากาศ
ถิ่นเขาขาดฝนพรำน้ำไม่สม
สวน,ไร่,นาพาแห้งขอดแก่งตม
ไยมิก้มดูนั่น..ท่านเทวดา

ขอส่งใจไปช่วยอวยหนุนเกื้อ
อย่าเพิ่งเบื่อทดท้อจงรอท่า
รู้อยู่เหนือเบื่อแล้งแบ่งดินฟ้า
แต่ทว่าศศิ-รพีฯ มีหนึ่งเดียว

ละอองดิน

 

ย่างเข้าวัน ที่ห้า รอฟ้าฝน
เมฆเบื้องบน เบาบาง เลื่อนจางหาย
เมฆก้อนน้อย ลอยลัด กระจัดกระจาย
แค่ฝ้าลาย มืดมล ฝนไม่มี

ผิวดินขาว ร้าวแยก แตกระแหง
ลมพัดแรง ความชื้น รีบคืนหนี
ต้องไอแดด แผดเผา เข้าอีกที
ป่นธุลี บางแห่ง แข็งเป็นดาน

พยากรณ์ เรื่อยมา พายุเข้า
ตกพะเยา เชียงราย สายแพร่น่าน
ท่วมชุมชน คนค้า ด่าแหลกราญ
ที่กันดาร วอนวาจ แทบขาดใจ

ขอรัฐช่วย ชักช้า มาไม่ถึง
หมายจะพึ่ง เทพหนอ ก็ไม่ได้
นั่งเงียบงัน รันทด หมดอาลัย
คงต้องใช้ เจ้าแน่..แห่นางแมว

น้ำคือปัจจัยสำคัญของเกษตรพื้นบ้าน
ถ้าขาดน้ำเมื่อใดขาดใจเมื่อนั้น 

รพีกาญจน์

เกิดในดินถิ่นกว้างทางราบเรียบ
อุดมเพียบนานายอดอาหาร
เอ็นพีเคครบพ้องพืชต้องการ
มีสายธารไหลหลากจากบนดอย

ดินร่วนซุยปุ๋ยน้ำธรรมชาติ
มวลแร่ธาตุจุลินทร์อินทรีย์ฝอย
สมน้ำหมักฮอร์โมนพ่นทยอย
ควบคุมคอยเข่นฆ่าราแมลง

รับน้ำค้างพร่างพรมลมสะบัด
เช้าเย็นจัดละอองส่องไอแสง
ผลิตาตุ่มปุ่มเปลือกแหลมเสือกแทง
ก้านทแยงบานช่อล่อภมร

แสนดีใจได้ยินบินหึ่งหึ่ง
แมงภู่ผึ้งดมดอมตอมเกสร
พอจางกลิ่นกลีบเหี่ยวเลี้ยวจากจร
แลสลอนเป็นผลยลขจี

กะจิ๊ดริดเล็กเขื่องเขียวห่มห่าม
เหลืองอร่ามสุกงอมหอมเต็มที่
ทอตะวันจันทร์ดาวพราวฤดี
ช่วยชูชี้สคราญแห่งบ้านนา

เลิกวาดหวังนั่งจ๋อรอส้มหล่น
กาวกันหม่นควั่นเหนียวเจียวคาถา
หรือร้อนใจไม้ฟาดขว้างอาชญา
ฤาจะฝ่าด่านโหดหมื่นมดแดง

รพีกาญจน์

เกร็งสองมือถือจับกระชับมั่น
ยกจอบฟันลงล่างง้างดินกอบ
กองขึ้นคันห่างโคนวนโดยรอบ
แกะกระสอบโรยดินปุ๋ยอินทรีย์

เดินสายยางวางท่อจ่อใกล้ต้น
ติดเครื่องยนต์สายพานสะท้านถี่
สูบจากหนองน้ำขุ่นคลั่กสิ้นดี
ยังพอมีอีกมื้อยื้ออีกครา

ฝ่าเปลวแดดแผดเผาเช้าเลยเที่ยง
สวมหมวกเบี่ยงเหงื่อไหลไคลเต็มหน้า
เอิบอาบคิ้วลิ่วเข้าสองเบ้าตา
ยกชายผ้าซับแสบปวดแปลบร้อน

พอค่อนเย็นเข็นถังใส่หลังล้อ
ผสมฮอร์โมนยาฆ่าเพลี้ยหนอน
กำจัดมดแมลงแทงซอกซอน
เสริมก้านอ่อนเล็กเรียวเหนียวคงทน

ตัดไม้ซางหว่างวาผ่าง่ามค้ำ
สวมถุงดำเพียงพอห่อหุ้มผล
ซ่อมแซมรั้วลวดหนามป้องปรามคน
วอนลมฝนอย่าโกรกกรรโชกแรง

โอมะม่วงพวงใหญ่ใกล้แก่แล้ว
ร้องเจื้อยแจ้วเพลงเพลินเดินยิ้มแฉ่ง
เตรียมตะกร้อตะกร้าคว้าตะแกรง(คว้าผิด)
รีบจัดแจงสอยคละคัดขายล้ง

ปลาบปลื้มใจใสงามความสำเร็จ
ซื้อขายเสร็จภิรมย์สมประสงค์
เหน็ดเหนื่อยยากตรากงานนานสิ้นลง
เงินเหลือคงจับจ่ายได้หลายเดือน

รพีกาญจน์

เงินเหลือไม่ได้จับอยู่กับเมีย..แหะ แหะ

เร่งรถเครื่อง คันเก่า เขย่าเสียง
ลากลำเลียง มะม่วง พ่วงข้างขวา
หนักร้อยโล จากดง พงพนา
ส่งลูกค้า ชั้นดี ที่กาดแลง

ขับลัดเลาะ เหาะเหิน เลียบเนินเขา
รีบเบรคเบา ลงหลุม ขุมเกาะแก่ง
ขึ้นที่สูง ชันโหด รถสิ้นแรง
จอดแอ้งแม้ง ยางแตก แทกหินคม

น้ำเหงื่อไคล ไหลเค็ม เต็มใบหน้า
รีบเดินฝ่า ร้อนเร่า เข้าที่ร่ม
มันวาบหวิว ใจกาย คล้ายเป็นลม
ควักสูดดม หลอดยา เย็นบรรเทา

รอเนิ่นนาน คอยช่าง เปลี่ยนยางใหม่
ท่ามเปลวไฟ ไอแดด พลุ่งแผดเผา
เปลี่ยนเสร็จช่าง อีกคน บ่นเบาเบา
ความร้อนเท่า วานวา แทบบ้าตาย

กลับถึงบ้าน อาบน้ำ ชุ่มฉ่ำเนื้อ
ชะล้างเหงื่อ นาฬิกา เวลาบ่าย
ยกนิ้วกด ปุ่มคอมพ์ นั่งจ่อมกาย
ขอระบาย อักษร กลั่นกลอนกานท์

ร้อนวันนี้ 37 องศาครับ

รพีกาญจน์

รู้ไหมต้องเตรียมต้นตัดแต่งกิ่ง
เลาะใบทิ้งใบเขียวใบเหี่ยวเฉา
เหลือใบอ่อนใบห่างใบบางเบา
ป้องกันเจ้าโรคราไรรังควาน

ต้นทะลุปรุโปร่งทรงตะกร้อ
แทงผลิช่อชูชันตะวันฉาน
รับน้ำค้างพร่างพรมชโลมดาน
ลมพัดผ่านยอดอ่อนสลอนตาม

ขนปุ๋ยคอกขี้วัวพลั่วช้อนตัก
ตวงน้ำหมักหนึ่งส่วนกวนน้ำสาม
ราดปลายพุ่มลุ่มคันกั้นไหลลาม
พอฟ้าฮ่ามฮอร์โมนพ่นทางใบ

รอใบแก่แลเรียวเลื่อมเขียวคล้ำ
จึงพ่นซ้ำน้ำตาลเติมหวานใส่
สะสมแป้งอาหารสารภายใน
ครบสัปดาห์เมื่อใดใช้โปแตส(เซียม)

สูตรการทำลำไยวิจัยบอก
บังคับออกช่วงที่มีแสงแดด
พ่นทางใบดินลุ่มน้ำชุ่มแวด
ราวเดือนแปดเก็บผลต้นกุมภา

ทุ่มกายใจให้น้ำสามสิบครั้ง
ควักสตังค์จ่ายจ้างยางพม่า
ไม้ค้ำยันกันลมผสมยา
เจ็ดเดือนกว่าแทบตายขายลำไย

รพีกาญจน์

บังคับออกกรอกสารบันดาลผล
เปรียบเช่นคนมีลูกยากแต่อยากได้
ตรวจกระตุ้นดินน้ำลำต้นใบ
คนเครื่องใช้ครบครันมื้อวันดี

นึกสบายหลายครั้งมิดังคาด
ด้วยอากาศทั่วไปไม่คงที่
ฟ้าเบื้องบนฝนลงร้อนเย็นมี
โรคราวีปะเหมาะเคราะห์เผดียง

เริ่มผลิดอกออกช่อหงิกงอบ้าง
ต้องว่าจ้างทำใจตัดให้เกลี้ยง
ขืนทำไปไม่คุ้มทุ่มเสบียง
ดีกว่าเสี่ยงว้าวุ่นขาดทุนบาน

ถ้าลำไยในฤดูสู้มิยาก
หนาวเย็นมากแทงดอกออกถ้วนทั่ว
หมดวิตกโรคภัยไม่น่ากลัว
เมฆมืดมัวฝนซัดประหยัดแรง

ผลสุกงอมพร้อมกันสร้างปัญหา
เรื่องโควต้าจำกัดหารจัดแบ่ง
เจอเล่ห์ล้งโกดังชั่งพลิกแพลง
ขายยื้อแย่งซื้อลดกดราคา

เต็มกระบะล้นลำเบอร์จัมโบ้
ลูกเหลืองเหลืองโตโตโลสิบห้า
ยื่นมือรับนับตังค์หลั่งน้ำตา
จะพอค่าจ่ายจ้างบ้างไหมเออ...

รพีกาญจน์