ทุกหยาดหยดน้ำตาเพราะว่ารัก
เจ็บช้ำนักที่ให้ไม่เคยหวง
แต่ได้มีดปักลงจนเป็นกลวง
น้ำตาร่วงสะอื้นกลืนรสทุกข์

เป็นบทเรียนเป็นบทรักเป็นบทร้าง
อยู่ระหว่างใจเต้นมิเป็นสุข
จะไม่ยอมไม่ยืนจะไม่ลุก
อย่าเพิ่งปลุกจากอดีตที่กรีดใจ

จะมิยอมพินิจชีวิตนี้
ผ่านทิวาราตรีก็จะไม่
จะขออยู่วันวันช่างมันไป
ฉันเหมือนไร้ความสามารถและขลาดกลัว

สิริวตี