แม้หมู่มดหมูหมาระกาไก่
เธอนั้นยังคบไว้ได้เสมอ
จะสักกี่นารีที่ได้เจอ
ก็เป็นแค่เพื่อนเกลอไม่ใช่ใคร

อย่าคิดมากให้หมองหม่นกมลช้ำ
โปรดตรองจำสัญญาประสานใส่
รักนิ่มน้องรักจริงยิ่งสิ่งใด
อย่าหมองใจเมินมองแล้วจ้องตา.....

สิริวตี

เขาลืมได้ใจดำอำมหิต
ไยต้องคิดถึงเขาเศร้านักหนา
ความรักทำหม่นหมองนองน้ำตา
ยังหมายจะไขว้คว้ามาทำไม
      
อีกไม่นานเวลาจะช่วยปลอบ
ไขคำตอบเห็นทางสว่างใส
หากเขารักเราจริงไม่ทิ้งไป
หยุดร้องไห้แล้วเดินหน้าอย่าเศร้าเลย....
 

  

หนูจะไปบวชชีเพราะหนีรัก
สุดจะพักหัวใจใคร่เอื้อนเอ่ย
อนาคตหรืออดีตที่คุ้นเคย
จะวางเลยวันรุ่งของพรุ่งนี้

สิริวตี
 

บอกด้วยนาว่าบวชสวดวัดไหน
ขอตามไปปฏิบัติปัดถึงที่
บี้มดไต่ไรตอมพร้อมพัดวี
ไล่แมงวี่แมงวันคันเกากาย

รพีกาญจน์

แค่หนุกเท่านั้นเน่อ

อันสุนทรกลอนกล่าวเราเนาเนื่อง
ล้วนเขียนความปราชญ์เปรื่องใช่เรื่องง่าย
ไปบวชชีหนีรักพักใจกาย
อยู่กับความเดียวดายตายคนเดียว

สิริวตี
 
ไปทำงานคร้า....ไม่ได้ไปบวชชีจริงๆหรอก
 

แค่ไข่เจียวฉันไม่เหลียวมากินผัก
มิชอบนักผักสีเขียวเคี้ยวอาหาร
น้ำปานะพอได้อยู่พี่รู้งาน
แต่เมื่อวานออกบวชแล้วแคล้วอดกิน

สิริวตี
 

วันนี้ง่วงจุงเบย

งานแสนยุ่งมุ่งมักมาพักผ่อน
เชลงกลอนเพียงนิดคิดสับสน
ว่าจะแต่งอะไรในกมล
นึกปะปนเหงานิดหรือคิดรัก

คิดเพลินไปไล่มาอยู่อย่างนี้
หมดเวลาพอดีมิได้ปัก-
เดี๋ยวเย็นย่ำค่ำลงตรงมาพัก
จะสลักเรียงลั่นปันฤทัย

สิริวตี

 

 

หญิงปากหวานปานหรุ่มหนุ่มมองหมาย
หญิงปากร้ายชายรักก็มักหงอ
หญิงปากหนักพูดน้อยต้องคอยรอ
หญิงปากจัดด่าจ้อไม่พอความ

ทั้งสี่แบบแนบคลอให้พอทราบ
ใครกำราบชายได้ไม่ต้องถาม
มิกล้าเถียงเมียงเมิลคอยเดินตาม
อย่ากังวลเกินงามแม่ทรามเชย


...อ้ายอ่ำ...