ให้ห้ามความคิดถึงนั้นห้ามไหว
แต่จะให้ห้ามความรักยากยิ่งกว่า
อันตัวเราช่างต่ำต้อยด้อยราคา
มิควรค่าเอื้อนเอ่ยเผยสิ่งใด

   มีความรักเขาว่านั้นเป็นทุกข์
จะหาสุขสมหวังรัญจวนไม่
แค่ได้ชื่นชมชิดสนิทใน
เพียงพอแล้วกับหัวใจไร้ราคา


    สิริวตี
 

อยากจะห้ามความคิดถึงที่ตรึงจิต
อยากปกปิดความนัยใคร่ครวญหา
อยากจะลืมรักไว้ในสายตา
อยากจะลาโลกลี้หนีให้ไกล

จะต้องเสียกี่วันกี่กัลป์กัป
หรือต้องดับที่ลมอสงไขย
ถึงจะลืมเธอหน่วงที่ห้วงใจ
อยากลาไกลมิทวนมาหวนคืน

สิริวตี

 

อยากจะลืมใครสักคนที่ตนรัก
แต่ยังภักดิ์ปักทับยามหลับตื่น
เคยปลอบทุกข์สุขเล่นเช่นวานซืน
สร้างระรื่นโปรยอารมณ์สมใจปอง

เคยอาทรห่วงหาเมื่อไกลห่าง
เมื่ออ้างว้างก็เป็นเพื่อนเยือนสนอง
ห้ามมิได้ความคิดถึงตรึงติดตรอง
เป็นครรลองของใจใกล้ระทม

สิริวตี

อยากกระชากห้วงแห่งแรงคิดถึง
ที่ตราตรึงขึงไว้ให้ขื่นขม
เพราะมันช่างหนาวเหน็บเจ็บระบม
มิอยากนอนกอดห่มข่มนิทรา

สิริวตี
 

เพราะตกห้วงบ่วงรักเป็นหลักเหตุ
ช่างสังเวชใจตนทนนักหนา
ก็เพราะเจ็บไม่เจียมเตรียมกะลา(หัว)
ยังอุตส่าห์รักเขา..เฮ้อ!...เราเอย

สิริวตี