มิอยากให้พี่นี้ได้เห็นหน้า
ด้วยเกรงว่าเพ้อไปไม่อยากตื่น
แค่วางกานท์เรียงถ้อยร้อยทุกคืน
ยังแช่มชื่นอุราพาสุขจริง

อยากจะส่งยิ้มให้ด้วยใจนัก
แต่ก็จักมิงามตามเป็นหญิง
กลัวใจพี่นั้นทักรักแนบอิง
เป็นอย่างยิ่งกว่าฝันอันพิราม

น้องนั้นดูสมเหมาะเพราะอายุ
ที่บรรลุด้วยวัยในเลขสาม
มียิ้มที่เปิดโลกโฉลกงาม
คือหน้ายามพี่ศิลป์จินตนา

ผมดำขลับจับมันด้วยย้อมสี
ยาวตรงดีเอวองค์คงสรรหา
สีนิลขลับคมคายนัยนา
ดังมฤคาตาดำฉ่ำวับวาว

มีแค่ศิลป์เท่านี้ที่ให้ก่อน
ไม่อยากป้อนเป็นทะเลเวหาหาว
เดี๋ยวจะคิดรักจริงเรื่องยิ่งยาว
เอาแค่พราวสวยผ่องที่ห้องใจ

สิริวตี

คริๆๆๆๆ
 

วางรสคำฉ่ำกานท์หวานจังพี่
นวลน้องนี้อ่านนิดคิดสุขสันต์
รักบังเกิดขึ้นได้ ณ ใจพลัน
มิแปรผันห้วงใจใคร่มั่นคง

พ่อก็หวานหวานซาบอาบน้ำผึ้ง
ประดุจหนึ่งไปลิ้มชิมประสงค์
หรืออาบอิ่มใดมาจึงกล้าลง
เจตน์จำนงความสุขบุกมาเยือน

แม้นหวานใดมิเท่าหวานดวงมานพี่
มิเคยมีสักวันมาหั่นเฉือน
มอบแต่รักปักใจไม่แชเชือน
ดุจเหย้าเรือนของสวรรค์บนชั้นดิน

ขอน้อมรับหวานนี้ด้วยพี่มอบ
แทนคำตอบคำขานอย่างสานศิลป์
รจนาผุดผ่องจองประทิน
ครองกวินท์ที่ให้ในศรัทธา

สิริวตี

@สงสัยว่าช่วงนี้พี่ทำงานไม่ค่อยเครียด ปล่อยมาซะหวานเลย!!..ขอเอาใจไปแช่ช่องแข็งก่อนนะ...เดี๋ยวมันจะละลาย55555@

 

แค่รู้ว่าฉันไม่ได้อยู่คนเดียว

ขอบคุณเพลงที่หามามอบให้
กับวันไร้รู้สึกนึกหมองหมาง
บนชีวิตลิขิตฟ้าน่าระอาง
พี่ยังสร้างอบอุ่นละมุนพรรณ

ทั้งรสคำฉ่ำหวานเพลงกานท์เพราะ
เฉกฉอเลาะต่อจิตคิดสุขสันต์
ได้มีพี่เป็นเพื่อนเยือนเกี่ยวพัน
ทำให้ฉันมิลำพังก็เพียงพอ

แม้แค่ไฟลางลางยังความหมาย
แต่พี่เปล่งประกายไม่ต้องขอ
ขอบคุณมือสองนี้ที่ยังรอ
ฉุดลุกต่อสู้วันอันยาวไกล

จะมิกลัววันวารที่ผ่านหน้า
จะแกร่งกล้าต่อฝันมิหวั่นไหว
เก็บรอยจูบลูบรักพักข้างใน
ต่อเติมไฟชีวิตคิดแกร่งเอย

สิริวตี

อยากจะถามว่าพี่อยู่แห่งไหน
นาแหล่งใดให้หนาวคราวหลับผลอย
จะคอยเช็ดเหงื่อให้ชื่นใจหน่อย
เหงื่อไหลย้อยหน้าร้อนอ่อนใจจริง

หากทำนาเหนื่อยนักก็พักบ้าง
แค่อย่าร้างหายไปให้น้องหญิง
ขอนอนฟังเสียงกลอนอ้อนแอบอิง
ก่อนพักพิงหลับลงส่งภวังค์

สิริวตี

พฤศจิกาพาใจให้รู้จัก
ธันวาทักชักนำคำประสาน
มกราหย่อนเริงรื่นชื่นสราญ
กุมภาขานขับคลอต่อฝันทรวง

มีนาก็ยวนเย้ากระเง้ากระงอด
เมษาพรอดคำซึ่งลึกซึ้งหวง
หกเดือนแล้วนะพี่ที่วางควง
ไม่โลมลวงหลอกน้องให้หมองใจ

สิริวตี

มุขใหม่ๆ คริๆๆ
 

ยามตะวันเปล่งประกายฉายแสงฉาน
มิยาวนานยังคิดถึงคนึงหวน
ป่านนี้เป็นอย่างไรให้คร่ำครวญ
หวังได้ป่วนชวนสนุกเหมือนทุกวัน

สิริวตี

ฉันเกรงกลัวความเหงาเป็นเงานัก
เหงาเคยพักเคยพิงเคยอิงใกล้
เมื่อมีพี่เข้ามาเหงาลาไกล
กลัวหทัยเหงาอีกคราอย่าลากัน

สิริวตี

ช่างลึกตรึงจิตลิขิตฝัน
สองเรานั้นมั่นดำรงคงไม่สาย
จะรักพี่ตราบชีพชีวาวาย
ตราบวันตายพลัดพรากไปจากเรา

โปรดถนอมน้องไว้ในห้วงจิต
เนรมิตรักอยู่มิรู้เหงา
พี่คือชายดับร้อนผ่อนบรรเทา
ลบความเศร้าความโศกทุกโรคภัย

สิริวตี